De Tributen

Jara liep naar de deur. 'Jules, Jane, komen jullie? We moeten eten en omkleden!' riep ze.
'Ja, we komen!' riep Jules van boven.
Jara liep terug en zette wat eten klaar.

Na het eten liep Jara naar boven. Ze trok een blauw jurkje aan en maakte een vlecht in haar lange blonde haar.
'Moet ik nu alleen thuis blijven?' vroeg Jane bang.
'Rustig maar.' zei Jara terwijl ze naast Jane hurkte. 'We zijn zo weer terug.'
'Oke.' zei Jane.
'Ga terwijl we weg zijn maar spelen.' zei Jara.
'Jara, kom je? Straks komen we nog te laat!' riep Jules.
'Ik kom!' riep Jara naar beneden. Er verschenen tranen in Jane's ogen.
'Wees maar niet bang.' zei Jara tegen Jane terwijl ze over haar wang streek. 'We komen zo echt terug!'

'Jara Kingsley!' werd er geroepen. Jara schrok: Dit kon toch niet waar zijn?! Ze liep naar voren, maar haar benen voelden aan als twijgjes die elk moment konden breken. Ze liep naar het podium met slechts één gedachte: "laat dit een droom zijn, laat mij straks wakker worden in mijn ben en dit allemaal niet gebeurt zijn." Maar het was tevergeefs, Ze wás gekozen en dit was echt waar, ze was gekozen, dit was het einde.