Battle 2.4

Ik loop de zaal uit, ik ben nog niet om de hoek of ik hoor Jake alweer grommen. 'Ik zweer het je! Ik sla zijn kop er nog eens af! Sterker nog, ik ga hem er nu afslaan!' Hij stapt al op de ingang af, maar Lisanne trekt hem terug. 'Lisanne, laat me los! Hou me niet tegen! Ik moet iemands kop inslaan!' schreeuwt Jake. Het is eigenlijk best lachen als je ze zo ziet. Lisanne die Jake tegenhoudt en Bobsle die slaperig toekijkt. 'Jake, het is niet nodig.' zeg ik om hem te kalmeren. Hij kijkt me aan met zijn woendende ogen. Jup, het is beter dat Harry nu even niet langsloopt.
Jake zucht, hij geeft op. Opgelucht laat Lisanne hem los. 'Demi, je gaat hem toch niet vergeven, hè?' vraagt Jake zacht. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, nooit. Dat weet je.' 'Ik ken je langer dan vandaag. Ik hoor de twijfeling in je stem.' zegt Jake bezorgd. Weer schud ik mijn hoofd. 'Het is niets. Ik ga hem niet vergeven, maakt niet uit wat hij probeert. Hij mag me slaan, hij mag me zoenen, niets zal hem helpen. Ik heb gezegd dat ik ervoor zou zorgen dt hij zou wensen dat hij me dit nooit had aangedaan.' Ik klink zeker. Zekerder dan ik ook had geklonken. Wat mezelf eigenlijk verbaaste.
'Weet je wat wel zo is,' begint Bobsle. En hij gaat recht staan. 'als jij je gevoelens in de muziek uit, misschien gaat Harry dat ook wel gebruiken om te winnen. Want ze zijn al heel bekend. Dus als je half huilende Harry op het podium hebt, dan gaan al die meisjes op hun stemmen. Gewoon omdat ze medelijden hebben met hem.' Hij heeft een punt.
'Oke, nou, dan moeten we het lied gewoon zo goed doen, dat iedereen One Direction vergeet. Punt uit.' roept Jake. Ik glimlach breed. Ik heb echt de beste band ooit. Nee, ik heb de beste vrienden ooit.
'Dus, blijven we hier nu staan of gaan we bezig met schrijven?' roept Lisanne, duidelijk overenthousiast.