Hoofdstuk één:

De geur van oude boeken vermengde zich met het geluid van pagina's die werden omgeslagen. Het was een doodnormale dag, een dag zoals geen ander. Ik volgde mijn lessen, at mijn avondeten samen met een groepje medestudenten die zich met momenten mijn vrienden konden noemen en maakte 's avonds mijn huiswerk in de grote bibliotheek, wetend dat ik in de leerlingenkamer geen woord neergeschreven kreeg.
Mijn vader had deze school altijd geweldig gevonden, vaak vertelde hij uren aan een stuk over de avonturen die hij hier gehad had, de romance die hij en mijn moeder hier beleefd hadden. Ikzelf daarentegen was ervan overtuigd dat zelfs een muggle school interessanter was. Hier in Hogwarts was niks te beleven, in elk geval niks voor mij. Ik was slechts een vierde jaars studente uit Gryffindor, een figurante in een film over helden, zoals Harry potter, en de slechteriken, zoals Draco Malfoy. Mijn aanwezigheid had geen belang, ik was er gewoon, als deel van het meubilair.
Ondanks mijn negatieve gedachten, deed ik het goed op school. Mijn cijfer was vaak de hoogste, aldanniet hoger dan die van Hermoine Granger. Inderdaad, Victoria Hodges was een volmaakte leerling. Ik hield er niet van om mensen teleur te stellen, liever hield ik iedereen tevreden, zo ook mijn vader en de professoren.
Met deze gedachten in mijn achterhoofd, gleden mijn ogen weer naar het boek dat ik voor me had liggen. Het was een erg aanwezig boek, het volume was onwaarschijnlijk groot en de letters onwaarschijnlijk klein, waardoor de inhoud, die dan ook nog eens dood saai was, verdriedubbeld. Een luide geeuw verliet mijn lippen terwijl ik mijn slanke lichaam uitrekte. Een blik op mijn polshorloge, een muggle voorwerp dat mijn vader erg nuttig vond, zag ik dat er pas tien minuten verstreken waren sinds ik hier was komen zitten, tien slopende minuten. En volgende geeuw klinkt door de ruimte. Waarna een zachte lach volgt. "Ik had niet verwacht om je verveeld te zien tijdens het studeren, Vicky." Een donker gekleurd meisje tegenover me neer, In haar handen hield ze verschillende boeken. Temprence was een Ravenclaw, slim, leergierig, scherp, kritisch, alles waar Ravenclaw voor stond. Ik schonk haar een warme glimlach. "Och, het moest er ooit eens van komen, niet?" Temprence maakte een instemmend geluidje. "We vroegen ons al af wanneer je er genoeg van zou krijgen," lachte ze. Met we bedoelde ze zichzelf en haar vrienden, een klein groepje van vier personen die genoten van elkaars stilzwijgen. Ik vroeg me af of ze elkaar eigenlijk wel mochten. "Ik had er na dag één al genoeg van, maar dat wil niet zeggen dat ik me niet inzet. School is ongelofelijk belangrijk." Weer liet Temprence een lachje ontsnappen en gooide haar donkere bos krullen over haar schouders, vaak vroeg ik mezelf af hoe je zo een weelderige bos krullen kon kammen. "Je klinkt net zoals mijn grootmoeder, Vicky. Je zou beter eens wat meer in het heden leven." Mijn verbazing steeg, waardoor mijn wenkbrauwen samengetrokken werden en er een rimpel tussen de twee haarlijntjes ontstond. "Ik leef wel degelijk in het heden, maar waarom zou ik daardoor minder studeren?" vroeg ik, mijn verbazing liet ik duidelijk doorklinken. Temprence schelle lach klonk nu luider door de bibliotheek, waardoor een een protesterend gesis achter het bureau uit kwam. "Als we je mee uitvragen, heb je altijd wel een smoesje klaar." Ik haal mijn schouders op. De zin om dit gesprek gaande te houden was direct verdwenen. Misschien was het omdat dit gesprek te dicht tegen de waarheid aanleunde, misschien was het gewoon de zin die verdween. "Nou, het spijt me dan verschrikkelijk, volgende keer zal ik meegaan," zei ik, om haar tevreden te stellen. Temprence grijsde haar witte tanden bloot. "Leugenaar, dat zeg je alleen om van me af te zijn." Betrapt beet ik op mijn onderlip en staarde langs haar door. Hermoine Granger had zich aan een andere tafel gezet en was ijverig aan het studeren. "Nee, ik meen het. Ik ga mee de volgende keer. Ik zweer het op mijn vaders leven." Bijna direct nadat ik deze woorden had uitgesproken, sprong Temprence blij op. "Goed!" riep ze luid. Weer klonk er een gesis vanachter het bureau, waarna Temprence haar stem verzachtten. "Goed," fluisterde ze deze keer. "We gaan dit weekend namelijk naar Hogsmeade." In stilte vervloekte ik mezelf, waarom moest ik ook altijd iedereen tevreden willen houden? "Goed dan, ik zal mee gaan." Temprence grijnst breed. "Je hebt geen keus meer, Vicky." Haar ogen straalde, waardoor ik wist dat ze hier plezier in had. Ze genoot van mijn ondergang. "Je bent soms even sluw als een Slytherin, weet je dat?" Temprence gooide haar prachtige haren over haar schouder en gooide haar hoofd in haar nek. "Ik zeg liever dat ik ongelofelijk slim ben en een goede mensenkennis heb, maar je mag me noemen zoals je wilt, ik hou je niet tegen." Ik schonk haar een kleine glimlach en buig me dan weer over mijn boeken heen. "Ik denk dat het tijd word om weer wat te studeren," zeg ik. Temprence knikt, haar lach was direct van haar gezicht af en ze haalde een groot stuk perkament uit haar tas. Na nog een kleine glimlach na elkaar te hebben geworpen begonnen we beide aan ons huiswerk.

Zijn koude adem streelde over het gezicht van de jonge man. "Waar is ze?" vroeg hij. De man hapte naar adem, probeerde het brandende tranen tegen te houden, maar zijn angst nam zijn lichaam over. "Ik weet het niet, my Lord. Ik weet het echt niet." Het in zwart gehulde gedaante liet de man los, waardoor hij op de grond viel. "Ik geef je nog een laatste kans om de waarheid te vertellen, neem die kans, Rudolf." De man kon zijn tranen nu niet meer tegen houden. Het dilemma werd te groot. Zijn taak was om zijn zuster, een jonge vrouw die niet eens van zijn bestaan wist, te beschermen. Maar wat als zijn eigen leven in gevaar was? Moest hij het geheim zijn graf mee innemen? Hoe kon hij haar dan nog beschermen? "Goed dan. Kans verkeken, dood hem." Het gedaante knikte naar zijn metgezel. De man knikte zijn Lord vol eerbied toe, hief zijn staf en wilde de moordende woorden uitspreken, maar werd tegengehouden door een luide schreeuw. "Hogwarts, Ze is in Hogwarts!" gilde hij. Zijn tranen vloeide nu rijkelijk, hij had gefaald. "Hogwarts zeg je? Wat is haar naam?" De Lord draaide zich niet om naar zijn slachtoffer. "Victoria, Victoria Hodges." Een tevreden grijns verscheen nu rond de niet-bestaande lippen van het gedaante. "Dat is alles wat ik moest weten. Lucius, dood hem." Rudolf kreeg de kans niet om te protesteren, de vloek raakte zijn hart voor hij er erg in had en zijn dode lichaam viel in het groene gras.



eerste hoofdstuk, ik heb deze al geactiveerd omdat ik weet dat ik anders toch geen abo's krijg, hope you like it <3
Ik ga niet wanhopig om reacties en kudo's smeken, maar ze zijn altijd welkom