~21~

Dom kind. Wilde ze naar de Volturi gaan. Waarschijnlijk om te zorgen dat de Volturi de Cullens niet zouden aanvallen, maar ze was echt dom bezig. Dacht ze nu echt dat de Volturi ons dan niet zou straffen? Dan had ze het mooi fout. Ze zouden ons als nog straffen, wat we ook gedaan zouden hebben. Ze zochten wel een rede, die ze nog een beetje dekte. Ik stond geruisloos op, en haalde een hand door mijn rode haren. Seth stond gelijk ook op, en sloeg een arm om mijn middel. Hij drukte een kus op mijn wang, en richte zich toen op Jake.
'Laten we gaan! Maggie, kan jij aan tickets komen?' Vroeg Jacob snel. Hij wilde zo te zien geen tijd verspillen. Ik knikte, en bedacht ondertussen hoe ik dat zou doen.
'Vladimir, hebben ze hier zwarte mannen?' Vroeg ik, terwijl ik onze spullen pakte. Hij knikte, en zwaaide ons uit.
'Kom snel terug, Maggie. Je bent en blijft lid van onze familie.' Ik knikte een beetje onwillig, en rende toen weg. Seth en Jacob waren ondertussen getransformeerd, en liepen zwijgend naast me. Het was maar goed dat er hier niemand rondliep, we hadden geen tijd voor uitleg. We kwamen snel aan bij het vliegveld, en ik zocht een vlucht die ons het dichts bij kon brengen. Vlucht 343. Mooi, dat had ik al vast.
'Jongens, ik ga de tickets halen, wacht hier.' Braaf knikten ze, en ik liep met grote passen, naar één van de lockets. De mensen namen me zorgvuldig in me op, en blijkbaar was het te zien dat ik tickets nodig had, want binnen no-time werd er op mijn schouder getikt.
'Wilt u een reiskaartje?' Vroeg hij voorzichtig - met een verschrikkelijk Roemeens accent - en hield zijn hand een beetje op. Ik grinnikte en knikte, terwijl ik de man volgde.
'Welke wilt u mevrouw?' Vroeg hij, en liet me een lijst zien. Er stonden nummers op, en aangezien ik zo vaker had gereisd, wist ik wat te doen.
'Nummer 343, alstublieft.' Sprak ik in het Roemeens. De man keek even verbaasd, maar liet toen snel een getal zien. Wat het koste. Ik knikte, en haalde het geld uit mijn zak. We wisselden snel de tickets met het geld, en de man zag dat hij flink wat meer kreeg.
'Bedankt voor uw hulp!' Glimlachte ik, voordat de man iets kon zeggen. Hij knikte maar, en liep weg, vast naar de volgende klant. Ik liep naar Seth en Jacob, en zwaaide met de tickets voor hun ogen.
'Laten we gaan!'
'Hoe kom je daar aan?' Mompelde Jacob verbaasd.
Ik grinnikte even, en begeleidde ons naar de goede gate.
'Niet vragen, Jacob, dat is onbeleefd!'