één

Renée.

'Doei veel plezier' mijn vriendinnen omhelzen mij innig, en ik glimlach vrolijk, 'jullie doen alsof ik nooit meer terug kom, maar in werkelijkheid sta ik hier over 5 weken weer hoor' ik geef ze allemaal nog een knuffel, en zwaai vrolijk naar Lieke en Marjolein. Ik laat mijn paspoort zien en ga in de rij staan om zo als één van de eerste het vliegtuig in te kunnen richting miami. Na een uur wachten mochten we eindelijk het vliegtuig in, ik zocht een plekje bij het raam uit en begon de mensen te bekijken, ouderen jongeren en zelfs kinderen namen enthousiast en met veel herrie plaats in het vliegtuig. Ik vond miami niet echt een stad voor Ouderen en kinderen maar goed ik was er dan ook nog nooit geweest. Een moeder propte haar kind naast mij en ging zelf in de stoel er achter zitten, met haar man. Dat zou ik dan toch weer anders doen ik zou mijn 3 jarige kind niet alleen laten zitten als dat niet nodig was, maar wie ben ik? ik zou alles beter en anders doen, in ieder geval dat hoopte ik. De stewardessen deden de veiligheids-instructies. Het meisje naast mij prutste wat met haar gordel en geïrriteerd keek ik naar de ouders die zich meer vermaakte met zichzelf dan om het kind. 'Ik help je wel' glimlach ik vriendelijk, en maak de gordel vast. 'Ik ben bang' ik pak het meisje haar hand en blijf haar vriendelijk aankijken tot dat we in de lucht zijn, 'zie je wel het is helemaal niet zo erg' ze knikt dankbaar en maakt haar gordel los.
We zitten al een paar uur in de lucht en ik zie onder mij een prachtige heldere zee, ik bedenk me nog een keer waarom ik dat zie omdat je meestal toch boven de wolken vliegt? het vliegtuig begint te haperen en stewardessen verplichten ons om de gordels weer om te doen. We hebben last van turbulentie. Het meisje Noa genaamd raakte in paniek en begon letterlijk om haar moeder te schreeuwen, 'Noa blijf zitten je mag niet los nu' roept Moeders gestrest daarom moet je als ouder gewoon naast je kind zitten als het kan. En dat kon, dus dit maakt hun gewoon slechte ouders. 'Hier hou mijn hand maar vast het komt wel goed' het vliegtuig begon harder te schudden en daalde een stuk naar beneden, 'Dont panic' begon één van de stewardessen maar ik begon nu wel lichtelijk in paniek te raken. Mensen gilde kinderen huilde en iedereen begon afscheid van elkaar te nemen. Noa had zich snikkend tegen mij aangedrukt en ik deed vele schietgebedjes in de hoop dat de piloot deze kist weer boven de wolken kon krijgen. Het vliegtuig schoot weer een stuk naar beneden wat nog harder gegil opleverde. Stewardessen riepen in paniek dat we niet in paniek moesten raken, wat natuurlijk helemaal niet hielp.

'Mijn knuffel' Noa begon nog harder te huilen toen haar konijn uit haar handen viel, ik klikte mijn gordel los en wilde de knuffel pakken toen het vliegtuig weer een harde schok naar beneden maakte. Een jongen die pakte de knuffel en gaf mij die glimlachend aan ik knikte terug en gaf Noa haar knuffel terug. 'Dames en heren er is een eiland hier en we hopen hier veilig te kunnen landen, maak u zelf klaar voor de landing blijf goed zitten beweeg niet' Ik kijk verdrietig naar buiten waar de zee bijna het vliegtuig raak en tel in gedachten af hoelang het nog ging duren voordat ik dood was. 1-2-3-4-5-6 het vliegtuig begon te trillen en vanuit het raampje zag ik dat de neus van het vliegtuig de grond bereikt had mensen voorin begonnen harder te huilen en binnen enkele seconden knalde het vliegtuig het eiland op mijn hoofd knalde alle kanten op en ik probeerde niet te gillen maar bij elke klap die mijn hoofd te verduren kreeg kwam er een schreeuw uit mijn mond. Langzaam kwam het vliegtuig tot stilstand, de motor maakte een steeds zachter geluid tot dat het uiteindelijk helemaal gestopt was, de rechter kant van het vliegtuig is helemaal in elkaar gedeukt, mensen lagen plat geklemd tussen de stoelen maar het was angstvallig stil, 'Help me alsjeblieft' ik probeer mijn gordel los te klikken en op dat moment valt mijn blik op Noa die met haar hoofdje slap over de leuning hangt, 'Noa' ik voel haar hart zachtjes slaan en voorzichtig probeer ik haar gordel los te maken en haar hoofdje comfortabel neer te leggen. 'Konijn' ik pak het konijn van de grond en het meisje sluit het in haar armen en blaast dan haar adem uit. Met tranen in mijn ogen en met mijn hand voor mijn mond staar ik naar het levenloze meisje. Ik ga een beetje staan en zie haar ouders met open ogen in de leegte kijken ook dood. Mijn ogen gaan door het vliegtuig dat veranderd is een één groot slagveld en zover ik het nu kon zien was ik de enige die leefde 'Help me alsjeblieft' weer klinkt die stem even kijk ik nog naar Noa maar hijs me dan uit de stoel op zoek naar de stem.

Do u like it?