|| 2.5 || Prepare to be perfect.

‘Hè, hè, daar zijn jullie dus!’ klonk Demi’s vrolijke stem. ‘Ik heb jullie overal gezocht.’
Ze had een meisje bij zich met kort lichtbruin haar, die haar lachend tegen haar schouder klopte. Hoe heette dat meisje toch?
Sana, schoot het Joany te binnen. ‘Hey,’ glimlachte ze naar Sana.
Sana glimlachte verlegen terug, en richtte zich toen weer op Demi. ‘Kom op, ophoesten.’
Met tegenzin haalde Demi een briefje van vijf dollar uit haar zak en gaf het aan Sana, die breed glimlachte. ‘We hadden een weddenschap over jullie,’ gaf Sana toe terwijl ze het briefje verfrommelde en in haar tas propte. ‘En ik heb gewonnen, haha. Voor het eerst ooit, trouwens. Maar ik laat jullie wel weer alleen.’
Sana was alweer verdwenen en Demi maakte haastig aanstalten haar achterna te gaan toen Nathan en Joany haar tegelijk vastgrepen. Ieder bij een arm. ‘Hier blijven, jij, mormel.’
Nathan schoot in de lach toen Demi zielig begon te jammeren. ‘Kom op nou, ik moet… echt die kant op. Weg van hier.’
Nathan keek Joany grinnikend aan, ze grijnsde terug. ‘Je mag gaan.’ Lange pauze waarin Demi opgelucht naar adem hapte en Nathan Joany vragend en onderzoekend aankeek. ‘Zodra je ons verteld heb wat voor weddenschap dat was,’ maakte Joany grijnzend haar zin af.
‘Nou, ik dacht dat als wij hier kwamen jullie aan het zoenen zouden zijn. En Sana dacht van niet.’
Nathan en Joany werden allebei vuurrood, keken elkaar even aan en werden toen nóg roder. ‘Wat belachelijk,’ wist Joany uit te brengen.
‘Ja,’ viel Nathan haar luid bij. ‘Echt belachelijk.’
Joany probeerde te peilen hoezeer hij die woorden meende, maar Nathan liet niks blijken. Zijn wangen werden langzaam minder rood terwijl die van Joany nog steeds gloeiden, en er maar niet mee leken te willen stoppen.
Demi wierp ze beiden een verontschuldigende glimlach, die veranderde in een levensbrede grijns toen ze zag hoe rood Joany geworden was. ‘Ja, echt belachelijk,’ stemde Demi vol sarcasme in.
‘Volgens mij moeten Demi en ik even praten,’ wist Joany stotterend uit te brengen.
Nog voor Demi of Nathan iets konden zeggen, had Joany Demi stevig vastgegrepen bij haar linkerarm en haar achter zich aangesleurd uit Nathans zicht.
‘Waar ben jij mee bezig?’
‘Waar heb je het over, Jojo?’ Demi lachte onschuldig en wierp een blik achterom, in de richting waar Nathan waarschijnlijk nog verbijsterd stond, naar de plek te staren waar Joany en Demi zojuist verdwenen waren.
‘Doe niet zo dom. Dat weet je best. Met dat hele weddenschapgedoe.’
Demi grinnikte. ‘Tja, ik dacht écht dat hij je wel zou zoenen. Of jij hem… Maar nee, zo vlot zijn jullie dus niet.’
Joany keek Demi kwaad aan. ‘En waarom in ’s hemelsnaam zou ik hèm zoenen? Of hij mij?’
Daar trapte Demi dus niet in. Waarschijnlijk trapte niemand erin, want Joany’s stem had vol hoop geklonken toen ze die vragen zo vinnig probeerde te stellen met haar hoge, piepende stem. ‘Geen idee. Misschien omdat jullie smoorverliefd op elkaar zijn.’
‘Nou ja, zeg!’ bracht Joany verbijsterd en beschaamd uit, met de bedoeling het verontwaardigd te laten klinken. ‘Dat is echt onzin. Ik ben helemaal niet verliefd.’
‘Vast niet,’ grijnsde Demi. ‘Hij in elk geval wel.’
‘Op mij?’ stotterde Joany. ‘Echt waar?’
‘Ja. Hoezo probeer je het niet gewoon? Jij en Nathan zouden perfect bij elkaar passen.’ Dat ging Joany niet ontkennen. Ze vond het vreselijk fijn om te horen dat er iets aan haar perfect was, al was het zoiets onbenulligs als dit.
De meest fascinerende van alle dingen die perfect konden zijn, vond ze de perfecte woorden. Vaak wanneer ze niet kon slapen dacht ze na over alles wat ze die dag gezegd had, en verving ze ieder woord voor een mooier, duurder woord net zolang tot haar gesprekken perfect leken.
Dat waren ze echter nooit. Vaak kwam ze niet uit haar woorden, of legde ze van de spanning de klemtoon verkeerd. Soms wilde het woord dat ze wilde gebruiken haar niet te binnen schieten. Vreselijk irritant, daar zou ze namelijk de hele avond van wakker liggen, hopend dat ze een kans zou krijgen het over te doen. Maar dat kreeg ze nooit.
‘Laten we er gewoon over ophouden, en teruggaan naar Nathan, ja? Hij staat vast op ons te wachten. En houd je mond tegenover Nathan. Ik wil niks verpesten, of beginnen zonder dat ik het zeker weet.’
‘Wat zeker weet? Het is toch wel duidelijk dat hij dol op je is, en jij op hem.’
‘Dat bedoel ik toch ook niet,’ siste Joany. ‘Ik weet niet zeker of ik onze vriendschap dan wel op het spel wil zetten. Hij is best belangrijk voor me.’
Demi pakte Joany’s hand en kneep er bemoedigend in. ‘Het spijt me, Jojo.’
Joany grinnikte. ‘Zit wel goed. Maar mondje dicht, ja?’
Demi knikte hevig voor ze samen terugliepen naar Nathan, die inderdaad nog op z’n plek stond en een beetje verbijsterd in het rond keek.
‘Daar zijn we weer,’ kondigde Demi aan.
Nathan glimlachte kleintjes. ‘Wat gingen jullie doen?’
Demi opende haar mond en sloot hem toen weer. Snel en onder druk leugens verzinnen was nooit haar sterkste punt geweest.

Joany wist nog goed hoe dat de laatste keer voor hen afgelopen was. Demi en Joany hadden in een melige, roekeloze bui besloten om Sabrina te volgen naar haar afspraak. Sabrina had er niks over los willen laten en Demi en Joany hadden al snel hun conclusies getrokken. ‘Ze heeft een vriend,’ had Demi ongelukkig gemompeld. ‘Vast die knappe Italiaan uit de bovenbouw.’
Joany had haar schouders op gehaald. ‘Hij was toch te oud voor ons.’
‘Voor jou, ja,’ reageerde Demi gekrenkt. ‘Ik was volwassen genoeg voor hem. Hij keek altijd naar me.’
Joany moest grinniken toen ze de volgende straathoek omslopen en Sabrina aantroffen met een jongen inderdaad, maar het was niet de knappe Italiaan geweest.
Het was Nathan.
Joany wist nog goed hoe haar bloed langzaam verandert was in een ijsrivier, en hoe het haar niet eens meer kon schelen of ze gezien werden of niet. Joany was woedend op Nathan. Van Sabrina had ze niet anders verwacht. Maar meer nog dan woedend was ze stik jaloers, en voelde ze zich stom dat ze haar kans aan zich voorbij had laten gaan.
Toen hadden Nathans felblauwe ogen haar en Demi ontdekt.
Sabrina was woest naar ze toe gebeend, en had gevraagd waar dit alles op sloeg. ‘Kan ik niet een béétje privacy hebben?’ had Sabrina dramatisch gevraagd, terwijl ze haar handen smekend naar de hemel wierp. Ze zei het alsof er constant mensen waren die haar stalkten en volgden, maakte niet uit waar ze nou heen ging.
Maar Joany was te kwaad om op Sabrina te letten. Ze kon niet anders dan woest naar die felblauwe ogen staren, die haar schuldbewust en beschaamd aankeken.
‘Wat deden jullie hier?’ klonk plots Sabrina’s beschuldigende vraag. ‘Waren jullie me aan het achtervolgen? Wilden jullie mijn plannen dwarsbomen?’
Joany reageerde niet. Ze kon haar ogen niet van Nathan afwenden. Nathan keek naar de grond. Zijn voeten schuifelden ongemakkelijk heen en weer.
Demi stotterde zonder iets zinvols te zeggen. ‘We zochten een aap,’ flapte ze er koortsachtig uit.
‘Een aap?!’ zeiden Sabrina, Joany en Nathan tegelijk.
‘Ja, maar hier is hij dus niet. Oh ja, en als jullie hem zien mag je hem niet voeren. Toedeloe!’
Demi liep snel weg. Joany ging haar achterna.
Achter zich hoorde Joany Nathan nog naar haar roepen. ‘Het spijt me, Jo!’
Maar ze had zich niet meer omgekeerd en was kwaad doorgelopen, zich voornemend nooit meer tegen hem te praten. Het was die avond al weer goed gekomen, toen hij om 1 uur 's nachts voor haar slaapkamerraam stond met een bosje bloemen en smekende felblauwe ogen.
Voor Joany zelf was het echter iets minder goed gekomen. Sabrina had tegen hun ouders geklikt over dat Joany haar overal achterna liep, en dat ze nergens meer privacy of rust had. Het perfecte excuus voor de 8,6 die ze behaald had, iets wat ver beneden Sabrina’s gebruikelijke cijfer lag.
Meneer en mevrouw Latrisse waren zo boos geworden op Joany dat ze haar bijna een mep hadden verkocht. In plaats van een pak slaag kreeg Joany twee weken huisarrest.
En dat vond ze eigenlijk nog pijnlijker.

‘Meidendingen,’ zei Joany daarom vlug, voor Demi er weer iets doms uit kon flappen.
Nathan trok zijn ene wenkbrauw op, maar liet het er toch bij zitten. ‘Oké, dan. Zullen we iets leuks doen na school?’
‘Kan jij, Deems?’ vroeg Joany aan haar vriendin, die uitbundig knikte.
Pas net iets te laat merkte Demi de teleurgestelde blik in Nathans ogen op. Hij wilde haar er niet bij hebben, hij wilde alleen met Joany zijn.
‘Sorry,’ mimede Demi.
Maar Nathan haalde schijnbaar onverschillig zijn schouders op. Volgende keer beter.

Wauw, we stonden gewoon in de top! Hoe geweldig was dat?!
Ik ben jullie zeer dankbaar (:
Ik hoopte echt al dat het zou lukken, en yay! Het is gewoon gelukt!
GO US!