009

Ik lag op mijn bed en staarde naar het plafond. Er waren allemaal sterren op geschilderd, dat had mijn vader gedaan. Hij was best een goeie schilder, zelf schilderde ik ook graag. Ik was niet ook heel goed, dat was mijn mening tenminste. Ik maakte graag schilderijen om ze dan te verstoppen in mijn kast. Ze lagen onder een berg kleding, alleen Jessie en mijn vader wisten dat ik schilderden. Ik schaamde me een beetje ervoor, want het leek nergens op als ik ze met een kritisch oog bekeek.
Ik vond het ook leuk om piano te spelen, dat was wat ik met al mijn liefde deed, in Jessie huis hadden ze een piano. Die hadden ze voor mij aangeschaft, ik probeerde hun nog steeds terug te betalen, al willen ze daar niks van weten. Maar ik wou niet in het krijt staan, daar hield ik niet van.
Ik wilde een piano thuis hebben, maar er was altijd wel een reden waarom ik het niet krijg.
Mijn vader leek plotseling gestrest, elke keer als hij terug kwam van zijn werk was er altijd wel een frons op zijn voorhoofd te vinden. Er zat hem iets dwars, maar hij wilde niks kwijt. Als ik maar een gesprek met hem wou beginnen over zijn werk dan glimlachte hij altijd zwakjes en dan liep hij weg. Het irriteerde me mateloos!
Ik liep naar de badkamer en deed de kraan open. Ik maakte van mijn handen een kommetje en gooide al het water in mijn gezicht. Ik kikkerde daar van op tot ik een gezicht in de spiegel zag. Het was niet mijn spiegelbeeld, het was van een vrouw. Ze had lange zwarte krullen die haar mooie blanke gezicht omlijste. Ze had volle lippen die in een glimlach stonden. Ze had grote bruine ogen die heel vredig keken, ze keek me dromerig aan.
Ik gilde, er was een geest in mijn huis! Ik begon nog harder te gillen en sloeg een hand voor mijn mond. Dit kon niet gebeuren, maar toch gebeurde het. Voor mijn ogen!
'Wat gebeurt er?' vroeg ik zachtjes. Ik verwachtte geen antwoord, maar toch hoorde ik een stemmetje in mijn hoofd. Ik wil je helpen.
Ik rilde en deed een paar stappen achteruit, ik was van plan om weg te rennen. Dit was vast een droom. NEE, GA NIET WEG. Ik gilde nog harder.
'Ga uit mijn hoofd!' riep ik.
Ze kwam de spiegel uit, heel langzaam. Ze trok zichzelf eruit, ze stak een hand naar me uit als veronderstelling dat ik het zou aannemen. Dat deed ik niet, ik keek haar vol afschuw aan.
De deur vloog opeens dicht en een windvlaag liet me rillen.
Waarom was ze mijn vader niet thuis, ik jammerde. Ik zocht met mijn ogen naar iets waarmee ik me kon beschermen. Ik voelde iets sterks door mijn hele lichaam trekken, ik balde mijn vuisten en sloeg de spiegel kapot, met al mijn kracht. Ik deed het uit angst en mens deden rare dingen als ze bang waren. Angst nam je hele lichaam over en namen je gedachten over. Je gezonde verstand verdween, het verschoof naar de achtergrond. Je lichaam nam het over en de adrenaline suisden door je hele lichaam. Dat gebeurden nu bij mij.
De vrouw verdween, ze keek me aan met een geschrokken blik maar het was ook vol medelijden. Ze flikkerde als een kaarsje en was weg.