Run for your life!!!

ik rende naar Amelia toe en hield haar stevig vast.
ze mocht niet weer weggetrokken worden.
Amelia's armen sloten zich om mijn nek.
"kom we gaan naar dat cafetje waar je heen wilde." zei ik.
we liepen naar buiten.
eindelijk.
eindelijk weer met haar samen.
"je liet me echt niet alleen he?" vroeg ze.
"nee, ik kan toch niet zonder je?!"
we liepen naar binnen, gingen zitten en bestelde wat eten.
Amelia at langzamer dan mij maar dat maakte me niet uit.
zo kon ik naar haar kijken.
"Harry, wat is er?" vroeg ze.
"ik ben gewoon blij dat je terug bent."
ik rekende af en liep samen met haar naar buiten.
Amelia liep steeds rustiger tot ze helemaal niet meer liep.
"sorry..." zei ze toen ik me omdraaide.
"geef me je schoenen." zei ik en liep naar haar toen.
"maar.."
"geef ze nou maar."
ze trok haar schoenen uit en gaf die aan mij.
"kom op mijn rug."
dat liet ze zich geen tweede keer zeggen.
ze sprong op mijn rug en ging met één hand door mijn krullen.
"je gaat me toch niet de hele weg dragen?"
"al moet ik je naar een andere land dragen. dan zo het me niet uitmaken."
ik liep langs een paar leuke winkeltjes.
Amelia wilde er altijd naar binnen, maar nu deed ze niks.
"waar wil je heen?" vroeg ik.
"maakt me niet uit als ik maar bij jou kan zijn."
ze gaf een kus op mijn wang.
ik had haar zo gemist...
"DAAR!!" hoorde we een meisje gillen.
"beter ren je."
"ik ben het rennen zat." zei ik.
het meisje dat daar stond wees naar ons.
bang zijn voor één meisje.. NOT!
er kwam een groep fans ergens vandaan.
waar de hell kwamen hun vandaan.
"bij nader inzien is het toch beter om te rennen." zei ik.
ik rende (met Amelia op mijn rug en haar schoenen in mijn hand) door de straat heen.
waarom was ik die vermomming vergeten?!