07.3

Ik ging op mijn bed liggen en dacht na. Het was midden in de nacht en ik was total loss, maar ik kon niet in slaap vallen. Ik stond op en liep naar buiten. Het regende zachtjes en het maakte me wakker. Ik moest denken aan wat mijn moeder had gezegd toen ik in de kast zat verstopt. "Ik zorg wel dat ze terug komt." Ik wist dat ze de waarheid had geschreven, maar dat ze die ook tegen me zou gaan gebruiken. Ik wist dat het de waarheid was omdat ze gelijk had. Een dubbele inprent is gevaarlijk. Dat was één van de twee redenen dat ik niet met het gevecht mee zou doen. Dat en ik was nog niet getraind. Ik dacht aan Embry. Ik kon niet zonder hem, maar ik wilde niet de anderen in gevaar brengen met mijn stomme acties. Want ik had nog wel eens het talent om in de problemen te komen. Ik raakte heel geïrriteerd van stilliggen. Ik pakte mijn telefoon en belde Bella (, dat klinkt grappig).


Ik was echt raar, ik had namelijk ontdekt dat ik meer van de nacht hield dan van dag. Waarschijnlijk omdat je 's nachts de maan kon zien en overdag de zon niet... Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Embry. "Hey liefje.", zei hij. Ik sloeg mijn armen om zijn middel en trok mezelf tegen hem aan. Van mij mocht de wereld op dit moment uit elkaar vallen, want al was alles nog zo ingewikkeld, op dit moment was ik gelukkig, met hem.