Chapter Twenty-Three.

Willow Anderson.

Mijn hart stond stil voor een moment en mijn hoofd zat vol met watten. Helder nadenken ging niet, ik wist niet wat ik moest doen, en alles wat ik zag was George, mijn George, die langzaam doodging.
Alsof iemand me een klap in mijn gezicht gaf trok ik mijn toverstok, richtte die op het touw en krijste; 'RELASHIO!' waardoor George met een luide klap op de grond viel.
Opgelucht haalde ik adem, maar toen ik merkte dat George niet bewoog stond mijn hard opnieuw stil. Ik rende snel naar hem toe, knielde naast hem neer en pakte zijn arm vast om hem omhoog te trekken. Maar wat hij toen deed overrompelde me helemaal.
PATS! Een harde klap in mijn gezicht. Ik voelde het branden, alsof zijn vingerafdrukken erin stonden gedrukt omdat hij zo hard sloeg. Ik gilde hard, van schrik én van pijn, en keek naar George, die me trillend van woede aanstaarde.
Toen hij zijn hand nog eens hief schoot ik angstig achteruit tot ik helemaal tegen de muur aan zat. Tranen stroomden over mijn wangen, en volgens mij was dat ook het enige wat George weerhield van de volgende klap.
'Wat doe je, verdomme?!' schreeuwde hij woedend. Ik staarde hem angstig aan, ik had hem nog nooit zo gezien, hij maakte me bang. Hij stond op, nog steeds trillend van woede, en verliet de kamer om mij huilend en bang achter te laten.