~19~

'Stefan!' Riep ik geschokt uit. Vladimir stond op en legde troostend een hand op de schouder van zijn vriend.
'Ik wist het al vanaf dat jullie aankwamen.' Mompelde hij afwezig, terwijl hij naar de bergen keek.
'Hoe?'
'Door zijn blik, natuurlijk. Je hebt hem compleet in je macht, en geloof me ik weet hoe het is. Hij keek je de hele tijd aan, en gromde bij elke stap die ik naar je toe zette. Misschien merkte jij het niet, maar mij doet het pijn.'
'Ik kan er ook niets aan doen, en ik ben gelukkig met Seth. Hij is mijn ware liefde. Hij is de gene waarom ik nog rondloop op deze vervloekte aarde. De rede van mijn bestaan. Ik zou dood gaan, als hij dood is, en hij voelt hetzelfde. Het is voorbestemd, Stefan!' Riep ik uit. Niemand beledigde Seth. Hij maakte een gebaar, en rende weg. Vladimir volgde hem, en ik zuchtte. Waarom moest míj dit allemaal weer overkomen? Ik rende terug naar het kasteel, en liep daar Renesmee tegen het lijf. Ze had haar spullen gepakt, dat zag je meteen. Heel stil probeerde ze weg te glippen.
'Renesmee? Waar ga je heen?' Vroeg ik verbaasd. Ze verstijfde, en draaide zich langzaam naar me toe.
'Ik ga even jagen! Ik ben straks terug.' Bestraffend keek ik haar aan.
'Renesmee! Waar ga je écht heen?' Siste ik. Ik hield er niet van als iemand mijn gave in twijfel nam.
'Jagen! Zoals ik al zei!'
'Onderschat mijn kracht niet! Daar is niemand ooit beter van geworden!'