053

Sarahjeanne Wilder

Liam is weg en het weer is somber. Precies zoals mijn humeur. De blaadjes op de grond dansen in de wind en de takken van de bomen zwiepen heen en weer. Regendruppels tikken tegen de ruit en glijden als een traan naar beneden. Een zucht rolt over mijn lippen en mijn ogen scannen de ruimte om me heen. Ze waarnemen de groen geverfde muur met verschillende foto’s, het bed met de rommelige lakens, de kast met de wijd openstaande deuren waardoor kleding te zien is en een bureau die bezaaid is met papier. Het is Liam’s kamer die nu ook een beetje van mij is. Ik richt mijn blik weer naar buiten en ga op zoek naar leven. Tot mijn ergernis loopt er niemand op straat en dus niemand die ik kan uitlachen, omdat er een hoed afwaait. Ik sta op en ga naar beneden waar ik Geoff, Karen en Ruth aantref. Ik laat me naar Ruth op de bank ploffen en zucht. Ik hoor haar zachtjes grinniken en ze kijkt me grijnzend aan. ‘Wat is er?’ Vragend werp ik mijn blik op Ruth. Die haalt haar schouders op. ‘Niets, maar je zucht zo of mis je Liam?’ Ze port me in mijn zijde. Ik steek mijn tong uit. ‘Ja, ik mis hem zo erg is dat toch niet? En ik weet niet wat ik moet doen. Ik verveel me.’ ‘Laten we een spelletje gaan doen.’ Karen kijkt mij en Ruth aan. Ik knik enthousiast en ook Ruth knikt. ‘Ik pak monopoly!’ Ruth is de kamer al uit en ik begeef me naar de keuken. Snel schenk ik nog wat te drinken voor ons in en ga aan tafel zitten. Ruth komt terug en Karen zet het spel klaar. De hele middag spelen we monopoly en het is best gezellig. Zoiets heb ik nooit met mijn familie kunnen doen. Ik speelde altijd spelletjes met Liam of met vriendinnen, maar nooit met mijn eigen familie. Gewoon omdat dat niet kon en dit geeft me het beste gevoel ever. Eindelijk heb ik een familie die om me geeft en die me geen pijn doet als ik niet doe wat me is opgedragen. Ik voel me hier meer thuis dan dat ik me ooit in mijn eigen huis heb gevoeld. Toen ik nog bij mijn moeder woonde, genoot ik er van dat ik hier bij Liam kon zijn. Alles is hier zo vredig en gastvrij. Zijn ouders zijn als mijn tweede ouders, ik kan Karen en Geoff alles vertellen wat me ook maar dwars zit. Ik heb daar ook regelmatig gebruik van gemaakt toen ik problemen thuis had. Ik heb ze nooit verteld dat het zo erg was, maar ze wisten dat er problemen waren. Opeens voel ik een por tussen mijn ribben. Verbaasd kijk ik Ruth aan. ‘Waar zit je met je gedachten? Je bent aan de beurt.’ Glimlachend kijkt ze me aan. Ik gooi met de dobbelstenen en verplaats mijn pion over het speelbord. ‘Je was heel diep in gedachten. Waar dacht je aan?’ Karen kijkt me vragend aan. ‘Niet veel bijzonders. Gewoon dat ik dit nooit met mijn eigen familie kon doen. Ook dat er mensen zijn die wel om me geven en die me geen pijn doen als ik iets verkeerd doe. Ik voel me hier meer thuis dan dat ik me ooit in mijn eigen huis heb gevoeld. Eindelijk heb ik het gevoel dat er mensen van me houden, het perfecte gezin die ik nooit gehad heb en ik ben er dankbaar voor. Heel erg dankbaar, zonder Liam of jullie had ik mezelf allang van kant gemaakt.’ Een traan rolt over mijn wang en baant zich een weg naar beneden om op het tafelblad uiteen te spatten. Al snel voel ik twee paar armen om me heen en een sussende stem die in mijn oor fluistert. De tranen volgen nu snel achter elkaar en zachte snikken verlaten mijn mond. Nog nooit ben ik zo dankbaar en gelukkig geweest. Ik voel een paar lippen op mijn wang en mijn ogen zoeken de eigenaar. Ze komen uit op Ruth en ik glimlach naar haar. Naast Liam heeft nog nooit iemand mijn wang gekust en het gevoel dat nu door mijn lichaam stroomt is ongelofelijk. Ik sta op van mijn stoel en knuffel Ruth en Karen zo hard en lang mogelijk. ‘Dank jullie wel voor alles.’ Mijn stem is zacht, maar goed hoorbaar. Ik laat ze los en loop naar boven om al mijn gedachten op papier te zetten.

Home is where the heart is.