I'll be fine, promise.

Jasper’s armen lagen nog steeds om me heen, ik nestelde mijn hoofd in zijn shirt en voelde mijn oogleden dichtzakken. De laatste dagen was ik ’s avonds zo uitgeput dat ik in slaap viel. Het was geen goed teken, dat wist ik, maar daar stond ik niet bij stil. Ik snoof Jasper’s verschrikkelijk lekkere geur op en viel toen weg in een diepe slaap.
’s Morgens zat ik nog steeds op zijn schoot, ik had me opgerold in foetushouding en hield zijn shirt vast alsof mijn leven er vanaf hing. Ik voelde Jasper’s vingers door mijn haren strijken en hij neuriede zachtjes een onbekend liedje. ’Ik hou van je Dawn,’ fluisterde hij waarna hij een lok haar uit mijn gezicht streek. Ik opende slaperig mijn ogen en draaide mijn hoofd zodat ik hem kon aankijken. Ik liet zijn shirt los en streek zachtjes de plooien, die ik erin had gemaakt, glad.
’Ik hou ook van jou,’ antwoordde ik. Ik verstopte mijn hoofd in zijn hals en sloeg mijn armen om zijn middel. Zo bleven we een tijdje zitten, tot hij opstond en ik van zijn schoot afgleed. Hij ving me op en zette me toen veilig op de grond.
’Denk je dat je tot beneden kan geraken?’ vroeg hij. Ik merkte de dubbele betekenis achter zijn vraag.
’Het wordt tijd dat ik mijn gezicht nog eens laat zien,’ glimlachte ik zwak. Jasper knikte en liep naar de deur. Ik negeerde het slappe gevoel in mijn benen en volgde Jasper naar beneden. Uit zijn ooghoeken wierp hij bezorgde blikken naar me die ik beantwoordde met mijn zoetste glimlach. Hij sloeg beschermend zijn arm om mijn schouders, vast bang dat ik zou vallen of één van die domme dingen. Erg vond ik het zeker niet, als het kon zou ik zijn arm steviger om me heen trekken.
Beneden leidde hij me naar de dichtstbijzijnde zetel. Ik ging zuchtend zitten en legde mijn hoofd achterover tegen het zachte kussen dat hij erachter had geschoven. Dankbaar glimlachte ik naar hem, ik trok aan zijn hand zodat hij naast me kwam zitten en bleef zijn hand vasthouden, bang dat hij weg zou gaan.
’Dawn,’ riep Alice verrukt. Ze kwam naar me toe gedanst en sloeg opgewekt haar armen om me heen. Ik merkte dat Jasper’s grip op mijn hand verstrakte en dat hij geïrriteerd naar Alice keek.
Ze doet me heus geen pijn, seinde ik naar hem. Hij keek me even twijfelend aan, maar ontspande toen toch.
’Waarom ga je niet jagen Jasper,’ vroeg Alice plots. Ze ging naast me zitten en keek Jasper vragend aan. Ik draaide me ook naar hem toen en merkte dat zijn ogen pikzwart waren. Ze stonden vol pijn. ’Ik zal op haar letten,’ voegde ze eraan toe zodra ze zijn blik zag.
Ik wreef zachtjes over zijn arm en knikte. ’Ik wil niet dat je pijn lijdt door mij. Alice let wel op me, je hoeft je echt geen zorgen te maken.’
Twijfel sloeg door in zijn ogen, hij werd verscheurd door het verlangen naar bloed en het verlangen om bij mij te blijven.
Ik ga nergens heen, beloofde ik stilzwijgend. Ik zal zelfs niet bewegen.
’Beloofd?’ vroeg hij zachtjes.
’Beloofd,’ antwoordde ik hardop.
Hij drukte een kus op mijn lippen en verdween uit de woonkamer. Ik zag dat hij door het raam nog een laatste blik op me wierp en toen zo snel mogelijk vertrok. Ik wist dat hij niet lang weg zou blijven en daar was ik blij mee. Zonder Jasper voelde ik mee leeg, zelfs Alice kon dat niet veranderen.