1.2

Een luid gebonk bonsde hard door Emm haar hoofd, ze kreunde en opende haar ogen, alles was wazig en ze sloot en opende ze opnieuw. Deze keer begonnen de bomen meer op bomen te lijken dan groen/bruine vlekken. Langzaam bracht Emm haar hand omhoog om over haar voorhoofd te wrijven, het bonken werd iets minder en langzaam stond Emm op. Ze houdt haar handen gespreid om haar evenwicht te bewaren. ‘Je bent wakker…’ klinkt een zachte stem achter Emm. Verbaasd draaide ze zich om, op een afstandje stond Eve. Haar blik glijd naar het mes dat Eve in haar handen heeft, ‘Sorry’ zegt Eve kort en legt het mes rustig op de grond. Ze kijkt Emm onderzoekend aan, haar vriendin zag er niet al te goed uit, uitgeput, hongerig, moe. Ze had Bellum meerdere keren gevraagd of het was goed ging met Emm aangezien ze zo lang van de wereld was, maar elke keer overtuigde Bellum haar ervan dat het gewoon goed met haar ging. Emm keek rustig om zich heen, ze waren omringt door bomen, iets verder lag verkoold hout van een vuurtje. ‘Eve wat is er gebeurd?’ Eve leek zich ongemakkelijk te voelen, ze schuifelde onrustig met haar ene voet door het zand, en daarna met de andere. Emm fronste haar wenkbrauwen, ze vroeg zich af waarom Eve duidelijk niet wilde weten wat er gebeurd was. ‘Eve wat…’ begon ze toen ze overspoeld werd door een diep donkere waas over haar ogen, haar oren lieten alleen een hard geruis aan haar horen, ze wankelde en viel toen achterover. Zodra haar huid de grond raakte schreeuwde ze het uit, in een reflex draaide ze zich onmiddellijk om waardoor haar huid opnieuw in contact kwam met de grond, kleine takjes en bladeren die op de grond lagen. Deze keer bleef Emm bewegingloos liggen, alles prikte, elke kleine aanraking brandde in haar huid. Emm lag zo stil mogelijk terwijl haar ademhaling snel ging, haar gezicht was verwrongen van de pijn en uiteindelijk werd haar ademhaling ook weer normaler. ‘EMM!’ riep Eve geschrokken, ze snelde naar haar vriendin toe en knielde naast haar. Mat beide handen pakte ze de schouders van Emm vast om haar omhoog te trekken. Emm schreeuwde opnieuw van de pijn, de handen van Eve brandde in haar huid als gloeiende kolen. Eve liet van schrik los en Emm stond snel zelf op. Op twee benen stond ze voorzichtig en zo stil mogelijk. Eve keek met een bezorgde blik naar Emm waarbij elke aanraking wel pijn leek te doen, ‘Deed ik je pijn?’ Vroeg Eve verbaasd, ze vond het onlogisch dat haar lichtte aanraking pijn gedaan had. ‘JA!’ Beet Emm haar toe. ‘Hoe ben je eigenlijk uit de touwen gekomen?’ vroeg Eve verbaasd nadat ze zich herinnerd had dat Emm strak vastgebonden was geweest. Emm fronste, keek daarna voorzichtig naar de plek waar ze vandaan kwam. De touwen waren losgetrokken, gebroken op de plek waar Emm vastgebonden zat. ‘Ik weet niet, ik kan me amper herinneren wat er allemaal gebeurd is, hoogstens flarden.’ Eve keek Emm in haar dieprode ogen aan, ze leken dof. Doffer dan normaal. ‘Emm, ik weet niet wat er met je aan de hand is maar als jij iets weet, vertel het me dan! Ik kan je helpen!’ Zei Eve begripvol, ze glimlachte kort. Emm sloeg haar ogen neer en wreef met een hand over haar beide ogen, De aanraking van haar eigen huid op huid was niet pijnlijk of prikkend. ‘Ik denk dat ik weet wat er met me aan de hand is maar ik weet niet zeker of ik het wel moet vertellen.’ Zei Emm zachtjes. Eve haar ogen werden een beetje kleiner, ze keek Emm verbaasd en verrast aan. ‘Waarom zou je het niet vertellen?’ Vroeg ze aarzelend aan Emm. ‘Omdat ik niet weet of je het aankan…’ fluisterde Emm, ze durfde Eve bijna niet meer aan te kijken. Ze wilde Eve gewoon beschermen. Bellum stond vanaf de bosjes het tafereel te bekijken, hij greep niet in. Nog niet. Eve begon alles steeds minder te begrijpen, ze wist dat haar vriendin haar leven zou geven voor dat van haar, en misschien zelfs nog wel meer. Natuurlijk begreep ze dat Emm haar probeerde te beschermen. ‘Emm, als ik het weet kan ik je misschien helpen!’ Reageerde Eve in een poging om de gedachte van Emm te veranderen, zo breekbaar was ze niet. ‘Eve… Je wil het niet weten geloof mee!’ Bellum luisterde nog steeds mee van achter de bosjes, nu vond hij dat het wel genoeg geweest was, met een grote sprong verscheen hij van achter zijn bosje vandaan. ‘Als jij het haar niet vertelt, doe ik het.’ Zei hij met vastberadenheid. Eve verdiende het om te weten, en hoe meer ze wist, hoe beter ze zichzelf tegen Emm kon beschermen als dat nodig zou zijn. En dat was nodig.