Schrijfwedstrijd Warcraft en Rivera - ronde 1

Het kampvuur flikkerde, de schaduwen die op de gezichten van de jongeren geworpen werden, gaven het hele tafereel iets mysterieus…
Nate gooide per ongeluk de marshmallow in het vuur, hij deinsde achteruit na een niet erg geniale poging hem er met een te kort stokje weer uit te vissen. Daniël keek bezorgd naar zijn beste vriend, hij keek even verschrokken om zich heen, maar toen hij merkte dat de weide waar ze hun tenten opgezet hadden nog steeds verlaten was, legde hij zijn hand op de rode vlek, toen hij ze er weer afhaalde, was er niets meer te zien.
Nate knikte dankbaar, het vertelde zijn soulmate meer dan woorden.
‘De volgende keer dat je iets in het vuur laat vallen, vraag je het maar aan mij,’ zuchtte Ciara, ze stopte een roodbruine lok achter haar oor, met een kleine beweging van haar hand in de lucht, vloog het verbrande projectiel naast het vuur op de grond. Het zwarte mormel smeulde nog even na voor het doofde.
Anya keek panisch om zich heen. ‘Doe dat niet zonder reden!’ snauwde ze, nauwelijks hoorbaar. Hoewel ze de jongste was, had ze het grootste gevoel voor verantwoordelijkheid, ze boog haar hoofd, zodat haar donkere krullen voor haar gezicht vielen als een waterval. Het had geen echt effect, maar het was een gewoonte, alsof ze zich zo voor de buitenwereld kon verbergen.
‘Dat was een reden!’ verdedigde het oudere meisje zich.
Nate rolde met zijn ogen, hij kon alleen maar wensen dat hij zo’n nuttige gave had, ookal was ze gebruiken in het openbaar een doodvonnis. Zijn ‘gave’ was een dubbele vloek, onopvallendheid werkte niet als ze hem wouden zien, maar het was wel een afwijking. Mislukte experimenten werden gemeden, dus werden ze verbannen tot elkaar of heel goed acteren, dat laatste was alleen weggelegd voor mislukkingen met invloedrijke ouders.
In de verte was het gegrom van een Psuff te horen, het kleine diertje klonk erg ontevreden. Psuffs zijn tien centimeter hoog en hebben iets weg van knaagdieren, maar door de katachtige accenten en het lange, pluizige haar, zagen ze er heel bizar uit.
‘Mottig mormel,’ snoof Sean, ‘als men een manier vindt om alles terug te draaien, hoop ik dat ze creatie van de Psuffs tegengaan, die dingen zijn een plaag,’ gromde hij.
‘Denk je echt dat ze ooit een manier gaan vinden om de tijd terug te draaien naar voor de veranderingen? Het merendeel van de mensen weigeren zelf te geloven dat het virus echt bestaat, ze willen niet geloven dat we dit kunnen,’ zuchtte Chris, met een simpele knik groeide er een paarse tulp voor zijn voeten.
‘Wetenschap heeft de wereld en de mensen erin verknoeid, wetenschap moet het maar oplossen!’
Hoewel Sean chagrijnig en pessimistisch was, kon de rest alleen maar instemmend knikken.