~18~

Ik werd helemaal gek. Hadden we eindelijk mensen gevonden die ons wilde helpen, waren we nog steeds geen stap verder. Opeens schrok ik van mezelf. Sinds wanneer was ik zo... Evil? Ik zat aan een prachtige tafel mijn haar te borstelen. Ik keek nadenkend in de spiegel. Wat was ik veranderd sinds ik thuis weg was. "Hoelang ben je al bezig?", vroeg Jake opeens. "Ehm, oeps half uur.", zei ik. Ik een half uur doelloos dezelfde pluk haar zitten borstelen. Slimme ikke. Ik pakte mijn telefoon. Ik wist dat alles goed was met mijn familie, maar ik wilde gewoon mijn moeders stem even horen. "Hey pap.", zei ik. "Renesmee, waar zijn jullie?", vroeg hij bezorgd. "Bij de Roemenen." "Wat zijn jullie van plan?", vroeg hij streng. "Vraag, Alice, die weet het wel.", zei ik plagend. "Renesmee, Serieus, wat zijn jullie van plan?" "Aro, Caius, Marcus, Jane en Alec vermoorden?", zei ik beschaamd. Ik wist dat het fout was en dat mijn familie er fel op tegen was andere te doden, tenzij het onvermijdelijk was. "Wat?" Het was mijn moeder. "Het spijt me, maar ik wil niet de rest van mijn leven opgejaagd worden door hen en ze zullen ons never nooit met rust laten. Het is de enige oplossing." "Renesmee, denk eens rustig na. Wat denk je dat er gebeurd als de Volturi er niet meer is? Alle vampiers zullen helemaal los gaan en binnen no time zijn er geen mensen meer. De wereld zal naar de klote gaan." "Maar wat moet ik anders? Ze zullen ons altijd opjagen." "Renesmee, alsjeblieft. Kom naar huis dan kunnen we hier rustig over praten. Een poging doen om de Volturi te doden is onmogelijk en het zal je gegarandeerd je leven kosten.", zei Carlisle. "Het spijt me.", zei ik zachtjes. "Renesmee..." Ik wilde het niet horen, hing op en zette de telefoon uit. Ik wist dat ze gelijk hadden. En dat er maar een manier was om Jake, Maggie, Seth, de rest van de roedel en mijn familie rust te geven. Ik moest naar de Volturi.