Van ondergang tot midnacht

Terwijl het keukenpersoneel aan het diner begint komen er vragen op tafel. Wederom blijven vragen over Elenora's mysterieuze verleden niet uit.
'Zij is mijn nichtje, Nora', zegt Joseph snel.
'Klopt', roept Elenora iets te vlug. 'Ik woonde bij hem in het dorp en wou hem eens opzoeken nu hij weg is'
Het is haar geluk dat Josh daadwerkelijk eerst in een dorp gewoond heeft. Daar leefde hij met zijn ouders en zijn zusje in een boerderij. Om het eten op smaak te brengen werd hij vaak weggestuurd om kruiden te zoeken. Eerst hielp zijn oma hem met het leren van alle eetbare planten. Zo is hij aan zijn voedselkennis gekomen.
Door daarnaast te werken op het land heeft zijn gezicht een redelijke verkleuring ondergaan. Ook zijn armen zijn belast met zwaar werk, vandaar de lichte spieren onder zijn korte mouwen.
'En nu eindelijk zie ik je weer, kleine Noor'
Zomaar geeft hij haar een flinke knuffel waarbij hij over haar hoofd wrijft. Enkele plukken schieten los uit de vlecht.
'Josh, niet doen, je verpest mijn haar!'
Er wordt gelachen. Een laatste toost wordt uitgebracht op een geslaagde avond.
'Voor mooie dromen', fluistert Josh Nora toe.
Dromen, geheime beelden tonen zich daar. Beelden waarover zij liever zwijgt. Mooie dromen zijn al tijden uit haar geheugen gewist. Als dit helpt voor mooie dromen, die ook nog de waarheid in zich verhullen, dan is het te hopen dat het echt werkt.
Hij helpt haar naar haar kamer te komen. Daar wenst hij haar een goede nachtrust voordat hij de deur toe doet.
Mooie dromen zouden komen. Zoete, vredige en onzinnige beelden. Lieve, lichte muziek en warme geuren. Maar dit alles blijft weg.
In tegendeel, rumoerige, verstoorde tonen dwalen door haar hoofd. Het meisje ziet zichzelf in haar droom; iemand met lang donker haar. Alleen de achterkant is zichtbaar, ze volgt haar als het ware.
Een bloedrode cape is om haar heen gedrappeerd. In het maanlicht blinkt een zilveren dolk. Met een enorme vaart schiet de dolk naar de koning zijn hart. Hij ontwaakt in angst.
Elenora schrikt wakker, evenals Merlin. Precies tegelijk openen hun ogen die angstig hun kamers rond kijken.
Stilletjes verlaten de voeten het bed.
Zij kan het zichzelf niet voorstellen. Het gaat niet gebeuren. Wat zij zojuist gezien heeft, het kan niet. Zij zal nooit zo stom zijn om zo een actie uit te voeren. Nimmer zal zij zichzelf weer in de problemen werken, tenzij... tenzij zij al in de problemen zou zitten en dit de enige manier is om het lot te ontkomen. Maar dat is niet zo. Niemand komt ooit te weten wat er gebeurd is en zij zal zich gedragen als ieder ander.
Toch, ze valt op. Niet dat iemand denkt dat zij een heks is. Dat is onmogelijk. Alleen Josh weet de waarheid, en als hij haar niet mag dan had hij het nooit voor haar opgenomen met zijn verzinsels.
Desondanks alles laat de droom haar niet los. Slapen wilt zij niet meer, niet nu de nachtmerries terug zijn.
Wellicht is het beter om even het hoofd leeg te maken. Eerder heeft zij een uitstapje genomen, een tour door het kasteel. Het heeft niet voldaan, er is veel meer te ontdekken. Op dit ogenblik is zij toch vrij om te gaan en staan waar zij wilt.
Op haar kniën bereikt zij de deur.

Merlin vlucht de deur uit. Als het waar is wat hij gezien heeft, heeft hij geen tijd te verliezen.
Binnen een mum van tijd staat hij voor haar kamer. Hij aarzelt om naar binnen te gaan.
Elenora opent de deur.