Carrot 23: Maaike

Ik was bang, zo bang. Bang omdat ik nog maar minder als een dag te leven had. Bang. Alleen het woord al. Ik kreeg er rillingen van. Ik kon niet meer helder denken. Het zwart leek nog zwarter als normaal. Inplaats van zwart was het pikzwart. Over een paar uur zou ik dit nieteens meer meemaken, zou ik niet meer kunnen denken. Zal ik helemaal niks meer kunnen. Ik probeerde, en probeerde. Maar mijn ogen weigerde om nog een keer open te gaan. Ik wenste. Ik vocht, maar het hielp niet. Ergens op de achtergrond hoorde ik voetstappen, een tv die steeds harder gezet werd, mensen die blij waren, mensen die verdrietig waren. Hoe zouden mijn ouders reageren als ik er morgen niet meer was? Ze hadden nu de laatste paar maanden toch niks aan mij. Zouden ze verdrietig zijn? Ik probeerde hun gezichten voor de geest te halen. Maar het lukte niet. Voetstappen kwamen aan. Kwamen mijn kamer in, gingen naast mijn bed staan. Er werd met mijn ademhalingsapparatuur gerotzooid. Was het al zo ver? Waren die 17 uur zo snel voorbij gegaan? Nee dat kon toch niet? De voetstappen verdwenen weer, net alsof er niks gebeurd was, en er nooit iemand in mijn kamer geweest was. Rillingen kropen over mijn hele lichaam. Ik had geen idee hoe laat het was. Hopelijk niet te laat. Weer kwamen voetstappen mijn kamer in. Ze begonnen vaart te minderen, en stopte naast mijn bed. Wie was dit? Kende ik deze persoon? 'Hoi Maaike,' hoorde ik haar zeggen. Eva, ze huilde. Ik kreeg een brok in mijn keel. Tenminste nog iemand die afscheid van me komt nemen, tenminste iemand die me niet als oud vuil naast de weg zet. Tenminste iemand die nog van mij houdt. 'Je moet nog wakker worden, ik ga je zo missen.' Ze begon steeds harder te huilen en ik deed mee. Ik huilde van verdriet, en van de pijn. De pijn in mijn hart dat ik Eva zo ging missen. De pijn van het proberen wakker te worden. Ik was uitgeput, mijn kans was verkeken. Ik zou haar nooit meer recht in de ogen aan kunnen kijken, ik zou haar nooit meer kunnen zien. Maar onverwacht, maakte mijn spier een beweging. Ik hoorde voetstappen aanlopen, ze stopte en kwamen niet binnen. Ze bleven voor de deur staan. Eva slaakte een klein gilletje. Ja het was me gelukt. Ik had Eva een klein kneepje in haar hand kunnen geven. Of had ik het verbeeld? De voetstappen die voor de deur gestopt waren, kwamen binnen. 'Eva wat is er?' Was dit de stem van Louis? Ook hij huilde. Waarom waren ze niet samen gekomen? 'Louis, Maaike,' Eva's stem klonk verward. 'Louis,' zei ze nogmaals. 'Wat ben ik blij dat je er bent.' Even snapte ik het niet meer. Hadden ze ruzie gehad? 'Louis, Maaike kneep in mijn hand.' zei ze. Ja ik had het me dus niet verbeeld. Nu moest ik doorzetten. Langzaam kwamen kleine spleetjes licht mijn ogen binnen. Ik werd verblind, verblind door hele kleine streepjes licht die steeds groter werden. Meteen kwamen allemaal dokters aangesneld. 'Ze is wakker,' schreeuwde ze allemaal stuk voor stuk. Ik zag alleen maar wit. Langzaam werden duidelijke contouren zichtbaar. Louis, Eva. Ik was wakker. Ik had het gered. Ik was net aan de dood ontsnapt.