Part twentyseven - dancing on the sealing

Ik liep naar mijn laptop, zette hem aan en zocht YouTube op. Daar tikte ik in het 'zoek'-venstertje Outkast - Hey Ya in. Onmiddelijk verschenen er honderden resultaten op mijn scherm. Grijnzend klikte ik er een aan. Ik bond mijn haar in een staart, met een elastiekje dat op het bureau lag, en klikte toen op play. De muziek begon en meteen voelde ik hem door mijn aderen stromen. De muziek nam me over. Ik wás de muziek. Ik begon te bewegen, als vanzelf, mee met de maat en de stem van André 3000. Rechts. Links. Een-en-twee. Slide..Klap. Draai. Schud. Het ging moeiteloos. Ik lachte, ik lachte hard en zong mee met de muziek. Als ik depressief was, waren er twee dingen die me op konden vrolijken; muziek en Jacob. Ik maakte een draai en sprong toen. Ik kwam perfect terecht op mijn voeten. 'Dit ken ik nog!' Bella's stem. Ik draaide me naar haar om en maakte een uitnodigend gebaar. 'Kom maar op, zus!' Tegenover elkaar staand deden we het dansje dat we zovel jaar geleden ook gedaan hadden. 'Shake it like a polaroid picture!' We gilden het bijna. We schudden met ons hele lijf. Het was geweldig. Net als vroeger eindigden we in een knuffel. Ik maakte me los uit de omhelzing en keek Bells aan. De stilte was aangenaam, onze ogen spraken onze bewondering voor elkaar uit. Toen hoorde ik iemand fluisteren. 'Geweldig.'