--38--

Maud.
'Tom!' riep ik en ik keek naar Tom die zijn mond tot een glimlach had getrokken.
'Maud...'
'Tom, waarom, wat.. eh.. huh?' Ik kwam niet uit mijn woorden en ik omhelsde Tom.
'Maud, ik ben zo blij dat jij hier bent!'
'Maar...'
Toen werd mijn aandacht getrokken naar een rechthoekig voorwerp. Het lag op een houten ding dat wel iets weg had van een tafel. Ik keek Tom vragend aan.
'Dat is mijn schetsboek'.
'Mag ik het bekijiken?'
'Ehmm...'
Nog voordat hij antwoord had kunnen geven had ik het schetsboek al gepakt. De kaft voelde fluweelzacht aan en had een zachte blauwe kleur. Het etiket, dat wit was en een beetje losliet, had de tekst

Het was in een heel jongensachtig handschrift geschreven en ik kon het bijna niet ontcijferen.
Op de eerste pagina was een dode cavia getekend. Er stond een datum bij. Van drie jaar geleden.
'Dat was toen mijn Cavia Brownie dood was gegaan'.
Tom keek mij aan. Ik slikte. Toen sloeg ik de pagina om. Het was dit keer een abstracte tekening. Ik zag veel kleur en lijnen. Het leek vaag op een gezicht. Ik bladerde weer verder.

Tom.
Ik liet toe hoe zij mijn schetsboek doorbladerde. Soms waren de tekeningen wat genânt, omdat het een heel lelijk zelfportret was toen ik boos op mezelf was. Maar ik liet het toe. Ik was veel te blij om haar weer te zien. Toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte.
'Maud'.
'Ja?'
'Waar is Samira?'