002.

'Ik heb er ooit wel eens van gehoord, het schijnt een behoorlijk goeie club te zijn. Groningen is trouwens een provincie, gelegen in het noorden van Nederland.' zei mijn trainer. Ik knikte en dacht eens goed na. Nee, de naam had ik nog nooit eerder gehoord. 'Maar goed. Die club zocht dus een nieuwe speler, een vervanger voor, de misschien bekende speler, Dusan Tadic.' Bij die naam ging er een lampje branden. Hem kende ik niet persoonlijk, maar ik wist wel waar hij in het begin speelde in Servië, en hoe hij heette dus. Men had het wel eens over hem, hij werd hier zeer gewaardeerd voor zijn voetbalkwaliteiten. Maar wat was dit? Wilden ze MIJ als vervanger, voor die topspeler van een Dusan Tadic?
'Bedoelt u echt mij?' vroeg ik met een opgewonden houding aan hem. 'Ja jongen, je hebt het hier al ver geschopt. Maar bij die club, daar kun je nog beter worden dan dat je al bent.' Ik wilde al bijna opspringen van vreugde, maar dat kon natuurlijk nog niet. 'Dus.. Wat zal uw antwoord zijn?' vroeg ik, om toch nog eens verzekerd te krijgen van wat er nu ging gebeuren. 'Nou..' zei de trainer. Hij rommelde wat door zijn papieren heen. 'Ik zal de directeur van onze club hierover mededelen, en dan kijken we wel wat hij zegt. Als de heer Nijland genoeg voor je wil geven, wordt het 'm gegarandeerd. Ik hoop het echt voor jou, Filip, je verdient het.' Ik stond op en gaf hem een hand. 'Bedankt, ik stel uw inzet voor mij enorm op prijs.' 'Geen dank.' zei hij en ik verliet de kamer.

Eenmaal naar buiten gelopen raapte ik mijn sporttas van de grond op en verliet het sportveld. Allemaal spannende gedachten gingen door mijn hoofd heen. In de eerste instantie natuurlijk hoe het bij de Groningse club zou zijn, maar daarnaast ook hoe mijn reis naar Nederland zou gaan verlopen enzovoort. Ik moest bijna lachen om mezelf, ik waande me al allemaal ideeën van iets wat nog niet eens zeker was. Eerst moest die meneer Nijland hier nog komen, en zelfs voordat dat zou gebeuren moest mijn directeur nog een beslissing nemen. Wilde hij me verkopen, of had hij daar helemaal geen belang bij? En als hij dat wilde, zou ik wel genoeg indruk maken op de Groningse mensen, was ik daadwerkelijk goed genoeg? Aan de ene kant was ik opgewonden, maar aan de andere kant had ik ook zo m'n twijfels. Van mijn voetbalkwaliteiten was ik zelf vrijwel overtuigd. Niet op een arrogante of zelfingenomen manier, maar gewoon, ik was zelfverzekerd. Dat was ook wel logisch, de laatste tijd ging het steeds beter en keer op keer voelde ik me fitter en sterker. En wat áls ik voetballer bij FC Groningen zou worden, hoe zou het dan wel gaan? Juist beter, of in tegendeel slechter? Zouden die Hollanders me vreemd aankijken, zo van, wat doet die vreemde buitenlander hier nu?
Of zouden ze me enthousiast toejuichen en nieuwschierig zijn naar mijn kunsten met de bal?
Dat zou te gek zijn. Och och, ik had mezelf er al helemaal van overtuigd dat mijn toekomst in de voetbalsport fantastisch zou worden.

Toen ik mijn veilige appartementje was binnen gekomen, zocht ik meteen mijn weg naar de computer toe. Al vanaf het moment dat ik het nieuws had gehoord, was er nieuwschierigheid naar de club FC Groningen bij me naar binnen gekropen. Ik drukte op het aan-knopje en bleef ongeduldig wachten tot de computer opgestart was. Ik had mezelf nog niet eens een moment van rust gegund, en had ook niet de tijd genomen om mijn vochtpercentage aan te vullen. Vaak vergat ik namelijk een flesje water mee te nemen naar de training, hetzelfde als dat ik wel meer vergat. Niet zo handig, maar ik had het ook druk aan mijn hoofd de laatste tijd. Steeds meer was ik met het voetbal bezig, maar daarbij dacht ik niet genoeg aan mijn eigen welzijn. De computer deed er vrij langzaam over, dus ik nam het besluit toch maar even wat te drinken te nemen.
Even later zat ik met een blikje energydrink in mijn hand naar het beeldscherm te staren. De beelden, die voornamelijk groen- met wit gekleurd waren, flitsten aan me voorbij. Ook het groene logo zag ik meerdere malen. De kleuren bevielen me wel, het zag er goed uit.
Nu besloot ik maar eens echt te gaan kijken hoe het voetbal van deze club eruit zag. Ik typte de link van youtube in en drukte op Enter.
''FC Groningen'' plaatste ik in de zoekbalk.
Er kwamen al gauw veel verschillende resultaten naar voren. Ik zag onder andere FC-Groningen - Feyenoord 6-0 en verderop stond er ook een filmpje over Dusan Tadic. Ik was nieuwschierig naar de wedstrijd die zo te zien met een ruimschoots puntenaantal was gewonnen van de club Feyenoord.
Geboeid keek ik naar wat er gebeurde in het filmpje. Wat de commentator in het Nederlands zei kon ik natuurlijk niet verstaan, maar af en toe hoorde ik een enkel woord of naam waar ik wel iets van kon maken. Na zo'n 41 seconden kwam Dusan Tadic aan de bal, nu kon ik eindelijk zien hoe hij eruit zag. Ik bewonderde zijn techniek met de bal al vanaf de eerste seconde. Maar bij wat er daarna gebeurde glunderde ik helemaal; Met een prachtig schot belandde de bal in het doel van Feyenoord, het eerste doelpunt gemaakt door Dusan. Chagrijnig keek de trainer van Feyenoord voor zich uit, daar moest ik best wel om lachen.
De rest van het filmpje had ik nog even afgekeken, ik had echt veel respect voor deze topspelers. Maar de datum van deze wedstrijd was wel van een hele tijd geleden, dus hoe het nu was, wist ik niet. Hopelijk nog steeds goed.
Nadat ik nog een paar andere FC Groningen filmpjes had gekeken, drukte ik het scherm uit en plofte vermoeid neer op de bank. Ik kon m'n benen al bijna voelen prikkelen van opwinding, ik had zo veel zin om de vervanger van deze geweldige speler, Dusan Tadic te worden. En dan bij zo'n grote club, geweldig gewoon. Ik nam nog eens een slok uit het blikje en droomde wat verder.