In het ziekenhuis 05

Ik stap in de auto, niet wetend wat komen zal. Toch dacht ik dat het niet zo erg zal zijn. Mijn broer heeft wel vaker in het ziekenhuis gelegen voor een gebroken been of zo iets. Maar nooit iets ernstigs. We kwamen aan bij het ziekenhuis. We gingen met de lift naar de 3e etage. Dat zag er ernstig uit. Overal op de borden stond intensive care. En daar liepen wij heen. Mijn hart ging steeds sneller kloppen. Als we eenmaal bij de balie aankwamen ging ik zitten en liet mijn moeder het praten doen. De vrouw achter de balie wees dat we even moesten gaan zitten en dat we zo geroepen werden. Ik durfde helemaal niets te zeggen. Mijn moeder zag ook zo wit. Als ik iets zou zeggen zou ze vast gelijk in tranen uitbarsten. En daar zaten we dan te wachten.


Na een paar uur kwam er een chirurg naar ons toe gelopen. Hij zei dat we even mee moesten komen. Hij liep naar een klein kamertje aan het eind van de gang. Daar zei hij dat we even moesten gaan zitten. ‘ uw broer en uw zoon heeft een auto-ongeluk gehad. Hij heeft een flinke snee in zijn voorhoofd en bovendien een flinke klap gehad. Maar gelukkig was de ambulance snel ter plaatsen en was er dus niet meer schade aangericht. Maar hij ligt wel in coma, wat betekent dat we niet precies weten wat voor schade er nog meer is aangericht. Wel was een bloeding in zijn maag, waardoor we moesten opereren. We hopen dat hij binnen een paar weken weer uit de coma komt want anders kan de schade wel erg hoog zijn, bovendien weten we dan niet precies of hij het dan nog overleeft. Na de helft hoorde ik het al niet meer. Mijn tweelingbroer die misschien wel dood gaat. Een traan verliet mijn ooghoek. Toen ik naar mijn moeder keek zag ik haar ook al haar tranen wegpinken. Samen liepen we de kamer uit, naar de kamer waar mijn broer lag. Toen we in de kamer waren huilde ik nog erger dan net. hoe hij daar ook lag. Hij zag zo wit, met allemaal sneeën en blauwe plekken op zijn armen en hoofd. We gingen naast hem zitten. Huilend zaten we daar.