The phonecall 04

Marieke

Ik werd wakker. Gelijk moest ik aan gister denken. Aan die zoen op mijn wang. Zo wilde ik altijd al wakker worden, met de gedachte aan die zoen van die leuke jongen, waar ik al jaren verliefd op ben. Maar dit keer was het echt gebeurd. Gelijk kwamen er angstige gedachte in mijn hoofd.Stel je voor dat hij het alleen maar deed uit beleefdheid, dat hij me helemaal niet ziet staan. Ik schrik op uit mijn gedachte, blij dat mijn moeder me roept om naar de kerk te gaan. Snel kleed ik me aan en poets ik mijn tanden. Ik loop naar beneden om mijn make-uptasje te pakken, maar dan gaat de telefoon. Ik neem op en hoor dan dat het de politie is. Shit, wat heeft mijn broer nu weer gedaan denk ik. Ik roep mijn moeder die al naar beneden is gelopen. Ik geef de telefoon aan mijn moeder, die gelijk in gesprek gaat. Ik zie dat ze schrikt en haar gezicht word helemaal wit. ‘Mam, wat is er?’ vraag ik. Maar ze geeft geen antwoord. Ik vraag het haar nog een keer, maar dat gebaart ze dat ik moet ophouden. Na een minuut , en een gezicht dat alleen maar wit aantrekt hangt mijn moeder op. ‘ Mam, wat is er nou?’ maar het enige wat ze zegt is dat we nu gelijk naar het ziekenhuis moeten, verder zegt ze niks.