005.

Het was weer zaterdag, en samen met Sarah liep ik door de winkelstraat heen. Het was absurd om dure kleren te kopen, want Sarah groeide er toch binnen enkele weken uit.
Toch kon ik het soms niet laten om een iets duurder shirt te kopen, gewoon omdat het haar heel schattig stond.
Haar blonde haren waren steil, maar onderin de punten krulden ze eigenwijs naar binnen.
Sarah had haar opvallendste kenmerken van mij. Ikzelf had ook blonde, lange haren, alleen waren die van mij compleet steil, zonder ook maar een teken van slag. Ze had mijn kleur ogen, groen. Haar kleine wipneusje had ze echter van haar vader, maar ik zag hem niet meer als ik naar mijn dochtertje keek.
Toen ik net moeder was geworden had ik bijna elke dag gehuild omdat Sarah kleine trekjes van hem had. De vorm van haar lippen en het kleine wipneusje deden me altijd aan mijn ex denken. Nu was dat niet meer zo. Ik zag alleen nog maar Sarah als ik naar haar keek.
Ik wierp een blik in de buggy en zag dat Sarah langzaam in slaap aan het vallen was. Het was tijd voor haar middagdutje, maar ik had helemaal niet op de tijd gelet.
Ik liep naar een klein terrasje en zakte neer op een van de stoelen.
Ik bestelde een grote kop koffie, iets dat ik wel nodig had. Sarah sliep slecht de laatste paar nachten, en hoewel ze nog steeds genoeg energie overhad om fit te blijven, kreeg in onderhand last van slapeloosheid.
Ik nipte voorzichtig van de dampende mok koffie en legde mijn jas over Sarah’s kleine lichaam heen.
Na nog een paar winkels bezocht te hebben liep ik met Sarah in de buggy naar huis.
Ze zou nog een uurtje kunnen slapen, en dan zou ze weer wakker worden. Ik legde haar neer in het kleine bedje en liep zachtjes naar de keuken.
Ik controleerde de kastjes of ik alle boodschappen gedaan had, verzamelde toen het afval en liep met de babyfoon aan mijn riem vastgehaakt het appartement uit.
De twee tot drie uurtjes dat Sarah haar middagdutje deed waren de uren dat ik het huishouden kon doen. Ik deed de was, ruimde alles op en zorgde dat alles op orde was. Zodra Sarah wakker was zou het weer een rommel worden, maar dat was nu eenmaal niet te vermijden.
Ik gooide de vuilniszak in de grote, stalen container voor het gebouw en draaide me met een vies gezicht om. Vuilniszakken stonken en ik raakte ze dan ook zo min mogelijk aan.
‘Hee!’ Een vaag bekende stem liet me opkijken, en ik ontmoette de blauwe ogen van Niall.
‘Kristen, was het toch?’ Hij liep vrolijk naar me toe en ik knikte glimlachend.
‘Dat je dat onthouden hebt.’ Zei ik met een nieuwsgierige ondertoon in mijn stem.
‘Mooie meisjes vergeet ik niet.’ Grinnikte hij.
‘Dan zul je nooit iemand vergeten. Iedereen heeft wel iets moois aan zich.’ Zei ik schouderophalend.
Niall knikte wijs en schuifelde doelloos heen en weer met zijn voeten.
‘Zeg, heb je toevallig zin om vanavond iets te gaan doen?’ Vroeg Niall uit het niets.
Ik voelde hoe mijn hart sneller begon te kloppen en mijn wangen begonnen te gloeien, een vervelende eigenschap die altijd op de verkeerde momenten opspeelde.
‘Zoals?’
Niall haalde zijn schouders op en glimlachte verlegen.
‘Film kijken? Of ergens iets gaan eten? We kunnen ook naar de bioscoop gaan, als je dat wilt.’
Ik maakte snel een beslissing en er verscheen een glimlach op mijn gezicht.
‘Film kijken is goed, om half 9 bij mij thuis?’