You don't...

'DAAN!' roep ik. Hij draait zich om en kijkt me aan. Hij ziet er vreselijk uit! Zijn ogen zijn rood en zijn gezicht lijkbleek. Achter mij staan Lotte en Mark toe te kijken. Ik ren naar het strand en blijf een paar meter van hem vandaan staan. Ondertussen stromen de tranen over mijn wangen.
'Daan, niet doen! Dit wil je niet, en ik, Lotte en Mark ook niet!' zeg ik.
Tot mijn grote schrik richt hij het pistool op mij, van schrik slaak ik een kreet.
'Het is voor jou ook nooit goed hè? Ben ik niet goed genoeg voor je? Moet je persé weer 2 vriendjes?' zegt hij.
'Je bent perfect! Ik hoef niemand anders!' zeg ik. 'Het was een vergissing! Jij bent altijd al speciaal voor me geweest!'
Hij laat het pistool in het zand vallen en loopt naar me toe. Als hij voor me staat geef ik hem een grote knuffel. Het duurt even voor hij terug knuffelt maar het kan me geen zak schelen. We leven beide nog! Ik laat los en kijk achter me, Lotte en Mark geven elkaar ook een knuffel. Samen gaan we weer naar huis. We brengen eerst Daan thuis en gaan daarna allemaal zelf naar huis.

De dag erna moeten we natuurlijk gewoon weer naar school. Als ik op school kom zie ik hem staan bij Mark. Ik loop naar ze toe want Lotte is er nog niet.
'Hé!' zeg ik.
'Lieke!' zegt Daan. 'Ik wil nog even zeggen... Sorry! Ik was mezelf niet gisteren! Ik zou jou nooit kunnen neerschieten!'
'Nee, het spijt mij! Ik heb alles veroorzaakt! Ik hoop dat je wel nog vrienden wilt zijn na dit alles...' zeg ik.
'Natuurlijk!' zegt hij en hij geeft me een grote knuffel.
Ondertussen is Lotte erbij komen staan. 'Het is weer goed geloof ik?' zegt ze blij.
Ja, en ik ben van plan om dat zo te houden. En gewoon geen vriendjes meer! Ik heb ze liever gewoon als goede vrienden. Vooral Daan, het zou echt geweldig zijn als wij goede vrienden zouden worden. Als hij me ooit nog vertrouwt...