32. Revenge, M

Mijn hand, de hand waar ik met mijn hele gewicht aan hang, glipt van de plank af. Ik probeer te landen zoals die mensen in actiefilms dat altijd doen, je weet wel: Ze landen -perfect op hun voeten-, maken een koprol en ze staan meteen weer op. Zoiets. Ik doe al pogingen sinds ik een actiefilm gezien heb, wat alweer een paar jaar geleden is. Het is me een keer gelukt om een koprol te maken en weer op te staan, maar toen was het zonder val. Weer mislukt het, ik val op mijn knieën, terwijl ik mijn handen op de grond plaats. Tegen alle regels in, "Je breekt nog een keer je pols" zeiden mijn leraren zelfverdediging altijd. Nou, anders brak ik mijn nek. Liever een gebroken pols dan een gebroken nek.
De wetenschap dat daarboven iets ligt, geeft me nieuwe kracht. Ik strek mijn armen nog eens, en doe de hele handeling opnieuw. Als mijn vingers zich om het koele voorwerp sluiten, wil ik rustig naar beneden klimmen. Plots doet mijn "vasthoud-arm" zoveel pijn dat ik in één keer los moet laten. Zonder pardon flikker ik op mijn rug op de grond. Ik lijk die blauwe figuurtjes wel, uit die film. Net zo blauw. Ik kan even niet op de naam komen, alhoewel ik niet vermoed dat dat van groot belang is.
Het voorwerp, dat ik in mijn val op het bed heb weten te gooien, is van staal. Het zit onder het stof, wat een vieze, grijze streep op het dekbedovertrek achterlaat. Voorzichtig pak ik het met duim en wijsvinger beet, veeg het stof eraf. Het voorwerp wordt steeds herkenbaarder. Een zaklamp?! Wauw, handig...! Nog handiger, het heeft geen batterij nodig. Dat hengsel aan de zijkant, daarmee kun je de batterij die erin zit opladen! Voorzichtig knip ik de lamp aan. Een felle lichtstraal schiet eruit. Mooi, nu kan ik in elk geval zien in het donker.
Buiten begint het te schemeren, de zaklamp komt goed van pas aangezien ik een grondige hekel heb aan de elektrische lampen hier. Ik weet het niet, het is gewoon de lompheid denk ik. Je kunt ze wel aandoen, maar wat heb je eraan? Niks, je kunt ze niet eens verplaatsen. Een zaklamp, of kaarsen of zoiets, die kun je wél verplaatsen én in je hand meenemen naar... naar waar je maar wil!
Ik neem de zaklamp mee naar de vensterbank, maar eerst verwissel ik Twilight voor een ander boek. Het stukgelezen exemplaar van Harry Potter, eerste deel, staat in de kast naar me te staren. Nou ja, niet echt natuurlijk. Het lijkt zo. Alsof het wil zeggen: 'Kom maar, ik ben een goed boek! Je kunt mij wel lezen, beter dan Twilight!' Zuchtend geef ik het toe, I tried. Voor de zeventiende keer, minstens, pak ik het boek. Ik ken het zowat uit mijn hoofd, het blijft een geweldig verhaal.
Ik laat me op de vensterbank vallen, knip de zaklamp weer aan en verlies mezelf voor de zoveelste keer in het boek.