Living forever 11.3

Tom

Er ontstonden blaren op de plekken waar mijn huid de zilveren ketenen aan raakte, wat dus eigenlijk zo’n beetje iedere plek op mijn lichaam was. Het was het ergste op in mijn mond. Het zilver brandde op mijn tong en op mijn gehemelte en ik wist dat wanneer het zilver niet snel uit mijn mond zou gaan mijn tandvlees zwart zou worden en langzaam mijn tanden uit mijn mond zouden vallen, maar dat was niet wat me nu bezig hield. Ik had Nathan horen schreeuwen. Nathan, mijn vriend, de laatste elf( ook al geloofde Max dat er nog meer elfen waren) was in gevaar en ik kon hem niet helpen. Wat was die beving geweest? Waar was Siva? Was hij al thuis gekomen? Waar waren Max en Jay? Waren ze bezig mij hier uit aan het halen? Waren ze Nathan aan het helpen?
Ik probeerde me te bewegen. Wat natuurlijk niet kon door die vervloekte zilveren keten. Een aantal blaren gingen open door mijn mislukte pogingen om mezelf te bevrijden.
Ik probeerde niet te denken aan de plek waar ik nu was, want ik wist dat ik dan gek zou worden. Ik mocht van mezelf niet denken aan waar de anderen waren en of het goed of slecht met hen ging.
Ik maakte een beeld in mijn hoofd. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht, hoe ver dat kon met dat bit en muilkorf.
Ik zag een weiland vol bloemen en een meisje in een witte jurk die bloemen tot een krans aan het vlechten was.
‘Tomtom!’ riep ze uit toen ze me zag. ‘Niet kijken!’ Ze liet de krans uit haar handen vallen en legde haar handen op voor mijn ogen. ‘Je moet je omdraaien.’ Ik deed wat ze me vroeg en ging met mijn rug naar haar toe zitten.
‘Mag ik al kijken?’ vroeg ik na een tijdje.
‘Bijna,’ beloofde ze. Ik hoorde haar door het gras lopen. ‘Je mag kijken!’ ik draaide me om en zag haar met twee bloemen kransen in haar handen staan. Ik bukte zodat ze er een op mijn hoofd kon zetten. Ik zette de ander op haar hoofd en keek haar glimlachend aan.
‘Je ziet er prachtig uit Juultje,’ zei ik glimlachend.
‘Julia!’ zei ze een beetje boos. ‘Ik heet Julia! Juultje is een bijnaam voor kleine meisjes.’ Ik tilde haar lachend op.
‘En jij bent geen klein meisje meer?’ vroeg ik.
‘Ik ben al 3!’ riep ze verontwaardigd uit.
‘Oh sorry mevrouw Parker!’ zei ik lachend. ‘Weet wel dat je altijd mijn kleine zusje zal blijven.’
‘Helemaal niet!’ zei ze koppig. ‘Ik word later heel groot en oud!’
‘Ja, maar ik ook,’ zei ik lachend. ‘En ik zal altijd groter en ouder blijven dan jij!’
‘Nee hoor,’ zei Julia. ‘Ik word later veel groter dan jij!’ Ik lachte nog harder en droeg haar naar huis. Ik voelde me warm worden toen ik het kleine huisje zag.
‘Hallo moeder,’ zei ik toen ik haar zag. Ze was bezig met het kneden van deeg voor brood. ‘Moet je kijken hoe mooi Juultje er uit ziet!’ ik zette haar neer.
‘Ik heet Julia!’ zei ze boos. Mijn moeder schoot in de lach.
‘Niet zo’n toon tegen je broer!’ klonk ineens de stem van mijn vader achter me. Ik draaide me geschrokken om. ‘Dat die idioot het toestaat om zo behandeld te worden als ik er niet bij ben vind ik al erg genoeg, maar ik wil het idee hebben dat mijn zoon een beetje een man is als hij bij me in de buurt is.’
‘Ja vader,’ zei Julia. Ze verstopte zich achter de rok van mijn moeder. Ik voelde me ijskoud worden.
Waarom moest die zak altijd mijn goede herinneringen aan mijn menselijk leven bederven. Ik voelde meteen mijn brandwonden weer. Ik zuchtte en een pijnscheut schoot vanuit mijn bovenste hoektanden door mijn schedel heen.
Nee, dat nooit! Niet mijn mooie tanden.