Living forever 11.2

Nathan
Ik hoorde de schreeuwen van Max en Siva, maar had te veel vaart om te kunnen stoppen. Ik knalde vol tegen de wolf op en wist nog net op tijd naar achter te springen, anders was ik net als Siva een arm kwijt.
‘Nathan rennen!’ brulde Max hij kwam aan sprinten, maar was te ver weg om me te hulp te schieten. Ik keek recht in de ogen van een het woedende beest. Nee, ik keek recht in de ogen van Jay. Ik mocht vooral niet vergeten dat ik Jay tegenover me had, maar ik vond nergens enige vorm van herkenning in de ogen van Jay.
‘Jay,’ probeerde ik voorzichtig. Meteen wist ik dat ik een fout had gemaakt. Dit was Jay niet meer, dit was een compleet ander wezen. Ik had van Max Jay nog nooit in zijn wolven vorm mogen zien. De wolf gromde en ik keek geschrokken recht in een goot gapend gat van zijn muil. Ik kon nog net op tijd bedenken dat dat gat ook dicht kon mijn hoofd er in en ik sprong snel drie meter achteruit. Siva had zich achter de wolf overeind weten te werken en greep toen met een arm (de andere lag ergens in het meer) de staart van de wolf beet en trok er aan. De wolf draaide zich met een ruk om en stortte zich op hem. Ik sprong de rug van het beest en werd er meteen weer afgeslingerd. Ik kwam op mijn rug terecht en zag hoe de wolf de keel van Siva aan gort scheurde. Er kwam een rochelend geluid uit Siva’s keel en ik rilde bij het idee, dat mijn keel de volgde was. Blijkbaar had de wolf het zelfde idee, want hij draaide zich weer om naar mij. Ik probeerde overeind te springen. Dat lukte ook redelijk, maar de wolf wist mijn linker been beet te grijpen. Ik schreeuwde het uit van de pijn toen de scherpe tanden mijn kuit doorboorden.
‘Max, doe iets!’ brulde ik. Uit mijn oog hoek zag ik hem druk bezig met mompelen van een of andere spreuk. Ik had geen tijd om te wachten tot hij daar mee klaar was, want de wolf viel weer aan en van Siva hoefde ik ook geen hulp meer te verwachten. Hij zag scheel van de pijn en kwam op het punt om zijn bewustzijn te verliezen. De wolf had mijn been ondertussen al los gelaten en liep een rondje om me heen. Ik wist mezelf overeind te werken en stond naar mijn evenwicht te zoeken op mijn rechterbeen. De wolf viel aan toen ik net mijn evenwicht gevonden had. Hij gooide me naar achter en ik kwam weer op mijn rug terecht. Ik kwam deze keer nog moeilijker overeind dan de vorige keer. Ik keek al weer recht in de ogen van de wolf en ik deinsde achteruit waarbij ik op mijn gewonde been ging staan. Ik viel weer en wist heel snel te gaan zitten.
‘Je speelt met me,’ mompelde ik zachtjes. Het besef drong tot me door. De echte aanval was nog niet begonnen. De kop van de wolf was nu zo’n twintig centimeter van mijn gezicht verwijderd. Hij hield zijn kop zo dat ik recht in zijn ogen kon kijken. De blik in de ogen van de wolf deed me een ding beseffen: dit was het dan.
‘Ik vergeef het je Jay,’ zei ik zachtjes. ‘Dit ben jij niet.’ De wolf viel aan en ik wist nog net een kreet te slaan voordat ik mijn ogensloot en mijn doem onderging.