#de boete 1

Liset

Op mijn tenen liep ik naar Kian toe. Hij was al mijn beste vriend vanaf dag één. Samen hebben we heel wat meegemaakt. Zachtjes kom ik dichterbij en tik hem op zijn schouder. Hij schrikt op en grijpt in een reflex mijn arm vast. Maar als zijn blik de mijne kruist laat hij hem snel los. Schuldig en verbaasd kijkt hij mij aan. Dit hebben we altijd al, we begrijpen elkaar goed. Ook zonder woorden. Samen lopen we naar huis toe. Vandaag is de dag van de boete. De dag waarneer 2 tributen worden uitgekozen om te vechten in de arena. En aangezien dat wij uit district 12 komen heb je niet zoveel kans om levend terug te komen. Kian is 17 en doet mee met 29 loten. Ik met 17. ''Ben jij ook zo zenieuwachtig''? zeg ik, ik ben enorm bang voor de trekking. Ik was altijd enorm stil op de boete dag. Kian ging er wat beter mee om. Ookal had hij veel grotere kans om getrokken te worden. ''Nee, eigenlijk niet, maar je kent me toch, het komt wel goed''. Met mijn favoriete scheve glimlach kijkt hij me aan. Wat moet ik toch zonder hem? En we omhelsen elkaar. Ik ben altijd al de huilebalk van ons 2 geweest. Zachtjes glijd er een traan van mijn wang. Kian ziet het en vangt de traan met zijn vinger om als hij van mijn gezicht glijd. ''Hee, kleintje, wees nou maar niet bang, niemand haalt ons uit elkaar''. Zachtjes zucht ik. Ik laat hem los en loop door. Hij komt naast me lopen totdat onze wegen schijden naar onze huizen. ''Ik zie je straks nog wel''. Zeg ik met een geforceerde glimlach op mijn gezicht. Hij pakt mijn beide handen vast met een stevige greep, het is onmogelijk om hem niet aan te kijken. ''Het komt wel goed kleintje''. En hij loopt weg. Ik kijk hem na totdat ik hem door de bomen niet meer kan zien. Nu nog zonder opgemerkt te worden onder het hek door.

Kian
Ik zie mijn huis al in de verte staan. Van deze afstand kan ik nog net zijn dat mijn moeder buiten op de veranda zit te wachten. Mijn moeder is altijd nog zenieuwachtiger dan ik. Ik denk weer aan het gezicht van Liset. Toenstraks had ze in bange blik in haar ogen. Ik wilde zo graag laten weten dat ik haar leuk vond. Ik voelde meer dan vriendschap, maar zij duidelijk niet. Haar mooie bruine haren, die dansde als ze door de wind liep. Ze was zo mooi, en aardig en leuk. Haar stem klonk door in mijn hoofd en echode todat het stil was. Nee Kian! Je moet haar uit je hoofd zetten. Ze ziet je als een vriend! Dus wees dat dan ook. Ik keek verdrietig voor me uit. Ik zal nooit haar lippen op de mijne voelen. Ik sprak met mezelf af dat ik nog 2 minuten aan haar mocht denken. Diep in gedachten liep ik naar mijn moeder. We waren te arm voor nieuwe kleren dus moest ik in deze kleren naar de boete. Ik was enigskind en daarom was mijn moeder ook erg gesteld op mij. Mijn vader was gestorven na in explosie in de mijnen aan zijn brandwonden. Ik miste mijn vader nog elke dag. Samen met mijn moeder liep ik naar de boete. Waar ik Liset al in de rijen zag staan met haar zusje. Ik gunde mij nog één blik in haar richting en keek weg.

Liset
Ik stond in mijn rij met mijn zusje en staarde nerveus voor me uit. Mijn zusje was nogmaar 12 en dit was haar eerste boete jaar. Ik voelde een blik in mijn rug branden en keek om. Snel zag ik Kian wegkijken. Waarom wist ik niet. ''Liset, zal ik getrokken worden''? Zei mijn zusje. Ik pakte haar kin vast en dwong haar om me aan te kijken ''Nee Hayme, het komt goed er overkomt je niets''. Ik liet haar kin los en ze knikte, maar ik zag dat ze niet overtuigd was. Ik liet het maar rusten en zag Effie al het podium op komen. Ze hielt haar toespraak die ze elk jaar hield, maar niemand besteede er aandacht aan. één zin hoorde ik wel: ''Fijne Hongerspelen, en laten de kansen ímmer in je voordeel zijn''. ''Dan is nu het moment voor het trekken van de 2 dappere tributen die zullen strijden in de arena''. Effie liep eerst naar de bol met de meisjes en pakte één van de onderste. Ze vouwde het blaadje open en het was doodstil op het plein.



Kudo's en reacties zijn welkom. Neem een abo want ik waarschuw niet.