~17~

Ongelovelijk dat Renesmee de Volturi wilde vermoorden. Het was niet goed als we ze doodden, anders zou er chaos in de vampierwereld ontstaan. Helaas was ze onvermoeibaar, en bleef ze stug volhouden. Ik liep naar de berg, waar ik voorheen altijd zat. Vladimir zat op de berg. Hij staarde een beetje voor zich uit. Ik ging geluidloos naast hem zitten, en keek naar het uitzicht. Het landschap zag er adembenemend uit.
'Je bent terug, en speciale reden?' Begon hij.
'Ik ben hier met Renesmee, dat weet je!'
'Kom op, Maggie, ik weet dat je hier niet wilt zijn! Waarom ben je dan toch hier?'
Hier moest ik over nadenken, waarom was ik hier? Ik kon gewoon met Seth weggaan, ergens anders leven. Tuurlijk, na een tijdje zouden we teruggaan, en kijken wie er nog leefden, maar daarna. Een eigen bestaan, wij, met z'n tweedjes. Klonk prachtig.
'Ik loop gevaar, je weet dat ik officieel te jong ben, en dus een gevaar.'
'En je hebt bewaking mee, zag ik!'
Ik sloeg mijn ogen neer, dit was het onderwerp waar ik liever niet over wilde praten.
'Ik had er geen controle over, het gebeurde gewoon.'
Hij knikte.
'Maar toch is het moeilijk je met een hond te zien.' Grinnikte hij. Ik lachte met hem mee.
'Ja, heel moeilijk.' Klonk de stem van Stefan achter ons.