Change 15

I don't wanna go home
Daar stond ik dan, helemaal klaar voor de deur. Als Ed zou aanbellen zouden we gelijk weg kunnen.
*ding-dong* Daar ging de bel al.
Ik deed de deur met een ruk open en daar stond Ed.
'Hiii' zei ik. 'Hello' antwoordde hij.
Ik deed de deur achter me dicht en volgde hem naar zijn auto. 'Are you nervous?' vroed Ed en hij gaf me een glimlach.
'A little bit' zei ik. Eigenlijk, was ik nog nooit zo nerveus geweest als nu.
Toen we aangekomen waren stapte ik uit en volgde hem het gebouw in. Ik liep naar binnen en het was groot! 'Do you call this a studio? It's so big!' zei ik vol bewondering.
'Haha, all studio's are like this' zei Ed.
We liepen naar boven een studio-kamertje in. Ed ging op een bankje zitten, zei: 'Come sit here' en wuifde met zijn hand naar me toe.
'So, how do you want it?' vroeg hij.
Ik keek hem onbegrijpelijk aan en zei: 'What do you mean?'
'Well, you wanna record first, or do the music first or...?'
'Ohh, i prefer to finish the music first, than let you hear it and than record the song' zei ik.
Ed pakte zijn gitaar en zei: 'Oke, we'll begin with the music'
'Where is the song actually about?' vroeg hij.
'About my best friend' antwoordde ik.
'What happened? This doesn't sound like a happy song' zei Ed bezorgd.
Ik nam een diepe zucht en vertelde het hele verhaal.
Toen ik klaar was met mijn verhaal zei Ed: 'That's moving. I'm proud of you' en hij gaf me een knuffel.
'Now i know how i'm going to sing this song. With much feelings'

Na het oefenen was de muziek opgenomen. Het klonk echt heel leuk! Maar, nu kwam het zinggedeelte.
Ik zat in het kamertje achter de knoppen. Ed's manager had me uitgelegd hoe het allemaal werkte en het was eigenlijk niet zo moeilijk. Als je het eenmaal wist was het best makkelijk.
Ed had zijn koptelefoon opgezet en stond klaar om te zingen. Ik drukte op 'play' en de muziek begon af te spelen. Ik wilde het liedje zo neutraal mogelijk houden, en ik wilde absoluut geen autotune. Ik vind dat echt verschrikkelijk, je kan toch zingen, kom op?
Ed begon met zingen 'White lips, pale face, breathing in snowflakes...'
Alle beelden spookten door mijn hoofd. Alles kwam weer naar boven, en nu werd mijn gevoel versterkt door de muziek en de zang. Ohnee Brigitte, niet huilen. Ik schudde mezelf wakker en luisterde verder, Ed was inmiddels alweer bij het refrein. 'Her face seems, slowly sinking wasting...'
Het hele liedje lang heb ik niet aan de knoppen gezeten. Ik vond dat hij het fantastisch deed. Niet te hard, niet te zacht, niet te snel, niet te langzaam, perfect.
Bij de laatste zinnen kon ik me niet meer inhouden, ik miste haar zo erg. De tranen liepen langs mijn gezicht en ik besloot op het bankje achter me te gaan zitten.
'For angels to die...'
Afgelopen. Ed deed zijn koptelefoon af en kwam naar me toe. Ik zat met mijn hoofd in mijn handen geborgen en ik voelde zijn armen om me heen. Ik hoorde aan zijn gesnik dat hij ook tranen in zijn ogen had.
Daar zaten we dan, jankend om een liedje.
Toen ik bijgekomen was zei Ed tegen me: 'Are you oke? Do we have to record the song for another time?'
'NO!' riep ik hard. 'It's perfect' en ik gaf Ed een glimlach.
'You know what' Ed gaf me een cd en zei: 'Here's the song we just recorded, you can take it with you and when you want to publish it just call me'
Ik knikte en pakte mijn tas. Inmiddels was het al 7 uur, en ik moest morgen al naar Nederland vliegen.
Ik gaf Ed een knuffel en zei hem gedag.
Eigenlijk wilde ik nog niet naar huis. Ik vond het veel te leuk hier, en ik zou Niall niet meer kunnen zien voor een paar maanden.
Net toen ik bij de kamerdeur stond kreeg ik een sms. Hij was van mijn moeder!
Ik ging naar binnen en opende hem gelijk.
'Komen jullie allebei om 5 uur naar ons huis, we hebben een belangrijke mededeling! xx'
'Allebei?' zei ik tegen mezelf.
'Wat bedoelt ze daarmee?' Ik klikte op details.
'Afzender: Mama. Aan: Brigitte en Jeroen.'
Mijn ogen werden groot.
'Jeroen? Nee alsjeblieft niet. Niet wat ik denk dat er gaat gebeuren. Nee. Iedereen behalve Jeroen' Nu wilde ik al helemaal niet naar huis.
'Nee, zeg dat dit niet waar is, niet Jeroen...'