Het bos

Geschrokken keek ik om me heen. Wat was dit? Ik was bang. In dit gedeelte van het bos was ik nog nooit gekomen en ik had geen idee van wat voor dieren er allemaal zaten. Om mezelf te kalmeren herhaalde ik een rijtje in mijn hoofd, over de dieren die er in het wild leefden. Het maakte me rustig en denken aan vroeger, toen mijn echte moeder nog aan mijn bed zat te zingen. Ik kan het me niet meer herinneren, natuurlijk, maar het is me vertelt. Emily, de beste vriendin van mijn moeder heeft mij in huis genomen toen mijn moeder stierf. Nu zie ik haar als mijn echte moeder, ik weet niet beter.
Een beetje gekalmeerd liep ik weer verder door het bos. Weer zo'n geluid. Het klonk alsof iemand iets zei. Nog een geluidje. Dit keer klonk het hoog en lief, alsof er gezongen werd. Het maakte me bang en nieuwsgierig tegelijk. Moedig liep ik verder. De geluiden werden harder, en het waren er weer meer dan eerst. Ik zag iets in de verte. Het bewoog! Het was geen dier, ik wist niet wat het was. Langzaam liep ik ernaartoe. Hoe verder ik er kwam, hoe meer geluiden en hoe meer wezentjes om me heen. Op dat moment besefte ik dat ik niet meer terug kon. Het duizelde voor mijn ogen, en alles werd zwart..