07. Jazz Mayden

De reden dat ik van deze dansschool hield was dat hij altijd open was. Er waren meerdere zalen. Er was een zaal voor ballet, een zaal voor stijldansen, salsa, buikdansen, breakdance en dan had je nog mijn zaal.
Ik gaf streetdance en reggaeton dance. Ik had tijdens het joggen een ingeving gekregen voor een nieuwe choreografie, en na een snelle douche te hebben genomen had ik me naar de dansschool gehaast om de dans zo snel mogelijk uit te werken.
Ik zette een oude remix van de liedjes van Sean Paul en Daddy Yankee op en liet even de muziek tot me doorstromen terwijl ik met flauwe bewegingen de dans uitprobeerde.
Toen het nummer afgelopen was knikte in goedkeurend tegen mezelf en zette de muziek iets harder. Ik trok mijn truitje over mijn hoofd en trok het strak achter mijn rug, met mijn armen nog in de mouwen. Het was een standaard iets dat ik deed tijdens het oefenen.
Na twee keer had ik de dans afgerond. Ik was nog van plan om een bepaalde sliding extra te oefenen, maar dat kon morgen ook nog wel. Het was ondertussen al twee uur en ik moest nog boodschappen doen.
Toen ik in de winkel stond zag ik een groepje jongeren lachend door de gangen struinen.
‘Gaan we anders barbecueën?’ Vroeg een van de meisjes. De rest knikte instemmend en ze liepen enthousiast weg om de juiste spullen te halen.
Ik friemelde opeens onrustig met mijn handen en zuchtte diep.
Ik wilde ook vrienden, maar ik was bang dat ze me niet zouden mogen om wie ik was. Dat had mijn vader me dan ook jarenlang duidelijk gemaakt.
Nieuwe start Jazz. Kom op.
Ik griste mijn telefoon uit mijn zak en belde Lisa op.
‘Met Lisa.’ Zei haar heldere stem vrolijk.
‘Hee Lisa! Met Jazz.’ Zei ik een beetje nerveus.
‘Jazz! Wat leuk dat je belt! Hoe vond je het gisterenavond?’
‘Ik vond het heel gezellig.’ Glimlachte ik.
‘Mooi! Dan kunnen we dus vaker dingen samen doen.’ Grinnikte ze.
‘Komt wel goed. Zeg Lisa, Heb je vanavond iets te doen?’ Zei ik snel.
‘Nee nog niet, wat had je in gedachten?’ Haar enthousiasme liet me glimlachen.
‘Misschien kunnen we samen een hapje eten? En dan een film kijken of zo.’ Zei ik aarzelend.
‘Sure! Lijkt me leuk. Zal ik naar jou toe komen, rond 7 uur?’
Ik stemde in en gaf haar nog snel mijn adres.
Ik hing met een euforisch maar ook vreemd gevoel op. Dit was het eerste ding in maanden wat nieuw was. Al vanaf mijn eerste dag in London had ik een vast dagritme opgesteld, en nu had ik dat al verbroken.
Ik herinnerde me nog goed hoe ik vroeger, nog voor mijn moeders dood, ook vaker met vriendinnen afsprak.
Ik duwde het winkelkarretje vrolijk verder en begon allerhande nieuwe producten erin te leggen.