Three.

De volgende dag kwam er in het bed naast me ook een nierpatiënt te liggen. Jessica. Het meisje vertelde met trots dat ze te veel had gedronken. Ik mocht haar al niet vanaf het eerste moment dat ik haar zag.
Ze had iets over zich. Iets arrogants. Al snel had ik me terug naar het raam gekeerd. Wanneer zou ze beseffen dat ze nooit meer alcohol zou mogen drinken?
Wacht. Ik ook niet. Zou hier ooit een eind aan komen? Mama had beloofd dat ik in Duitsland mijn eerste pintje zou mogen drinken. Ik keek uit het raam. Het leven was niet eerlijk.
Ik dacht nog aan duizend andere dingen die ik nog had kunnen doen. Ze zou me leren schilderen en me helpen met mijn eerste plakboek.
Al snel probeerde ik rustiger adem te halen, want bij elke diepe ademhaling deed mijn buik nog meer pijn. Voorzichtig draaide ik me terug op mijn rug.
Jessica had de macht over de tv. Ze zapte van kanaal naar kanaal. Geen een programma werd ook maar vijf minuten opgezet.
Er werd op de deur geklopt. Mijn vader kon het niet zijn, want hij moest de hele week werken.
De deur werd opgedaan en al snel zagen we wie het was. Of beter gezegd; wie het waren.
Cliniclowns.
De enige personen ter wereld die ik kon missen als kiespijn.