042.

“wat heeft hij je verteld?” vraagt Harry tussen twee happen door terwijl hij een bord met boterhammen voor mijn neus zet. Louis kijkt me vragend aan en ik trek mijn schouders op. Waarschijnlijk komen de jongens er toch achter zodra we gaan lunchen dus hij kan het ze net zo goed meteen vertellen. “Vandaag is de verjaardag van haar broer” fluistert Louis zo zacht mogelijk in de hoop dat ik het niet hoor. Helaas hoor ik het wel en bij die woorden krimp ik in elkaar en de tranen die ik net zo goed binnen heb weten te houden stromen weer over mijn wangen. “Dus daarom huilde je vanmorgen. waarom heb je dat niet gezegd?” mompelt Harry. Ik til mijn hoofd weer van de tafel en spring van de stoel af. Onhandig hinkel ik naar de woonkamer waar Zayn gelukkig op de bank zit. Mijn hand steek ik naar hem uit als teken dat ik een sigaret wil hebben, een blik op mijn gezicht vertelt hem genoeg en meteen legt hij het pakje sigaretten in mijn hand. Als dank geef ik hem een kort knikje en ik hinkel verder naar het balkon. Met een plof laat ik me op de stoel vallen en steek een sigaret aan. De tranen veeg ik kwaad van mijn wangen en ik blaas de rook van de sigaret uit. Het maakt me niet eens meer uit als de jongens het weten maar ik heb geen zin in medelevende blikken of opbeurende gesprekken. Gewoon even niet.

Als ik mijn derde sigaret aansteek gaat de deur achter me voorzichtig open. Een geïrriteerde zucht verlaat mijn mond “Hey, mag ik bij je komen zitten?” twijfelend draai ik mijn hoofd naar de blonde jongen in de deur. “Louis en Harry hebben het verteld maar daar ga ik het niet over hebben” zegt hij als hij ziet dat ik twijfel. Ik laat me achterover op de stoel vallen en ik knik. Hij loopt langs me heen en trekt de sigaret uit mijn hand en gooit hem over de rand van het balkon naar beneden. Kwaad kijk ik hem aan maar het enige dat hij doet is zijn schouders ophalen. “Dat je wil roken moet je zelf weten, maar je hebt al twee sigaretten gerookt en die hebben niks opgelost toch? Die derde gaat daar echt niks aan veranderen hoor” zegt hij terwijl hij tevreden knikt, de grijns op zijn gezicht verraad dat hij heel trots is op de woorden die hij net heeft uitgesproken. Als ik in een iets vrolijkere bui was geweest had ik vast zachtjes gegrinnikt maar nu kan ik er gewoon niet om lachen. Een blik over mijn schouders leert me dat de andere jongens met z’n allen op de bank zitten te praten. Niall heeft in de gaten dat ik naar de jongens staar en hij slaat me zachtjes tegen mijn schouder om mijn aandacht te trekken.

In stilte zitten we een tijdje naast elkaar, Niall opent af en toe zijn mond om iets te zeggen maar hij bedenkt zich steeds weer op het moment dat het er uit wil komen. Hij zoekt duidelijk naar een onderwerp om over te praten maar is bang om iets verkeerds te zeggen. Ik steek mijn hand uit en gebaar dat ik zijn telefoon wil hebben die ik meteen in mijn handen krijg gedrukt. Met een simpele beweging unlock ik zijn telefoon en een glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het zien van de foto. Het is een foto een oude foto, en als ik het goed heb staat kleine Niall op de foto samen twee mensen waarvan ik denk dat het zijn ouders zijn en waarschijnlijk zijn broer. Niall zit me vol verwachting aan te kijken, hij is vast nieuwsgierig naar wat ik wil typen. Tell me about your family typ ik. Meteen verschijnt er een glimlach op zijn gezicht die na een paar seconde ook weer verdwijnt. “weet je dat zeker?” vraagt hij bezorgd en meteen knik ik. Vrolijk begint hij hele verhalen te vertellen over zijn familie terwijl hij mijn gezicht goed in de gaten houdt. Hij wordt er zo enthousiast van dat hij niet eens stil kan zitten, vrolijk vertelt hij verhalen over vroeger. Hij vertel hoe zijn ouders zijn en hoe zijn broer is terwijl hij grootse bewegingen maakt met zijn armen. Het is misschien raar dat ik Niall vraag om over zijn familie te praten. Waarom zou ik iemand vragen om te praten over iets wat mij pijn doet, iets wat ik moet missen. Tuurlijk doet het me pijn en het herinnert me er aan dat ik mijn familie moet missen maar ik vind het altijd fijn om andere mensen over hun familie te horen praten. Ik vind het fijn om andere mensen vrolijk te zien ondanks dat ik dat zelf niet kan zijn. De extreme vrolijkheid waarmee Niall over zijn familie praat laat me met vlagen mijn eigen zorgen vergeten, ik zal het nooit helemaal kunnen vergeten maar het schuift het tenminste een beetje naar de achtergrond.