My very first hug... From my enemy. 7*

Ik liet mijn plannen om Edward onverwachts aan te vallen en verassen in het water vallen. Ik wist dat het geen zin had en ik was zelf zo moe en zo teleurgesteld in mezelf dat ik er zeker van was dat het mij nooit zou lukken. Ten eerste vanwege zijn gave en ten tweede vanwege mijn toestand. Ik was vermoeid, het leven leek uit me weggevloeid zijn, wat er tenminste over was van dat leven, en ik zag alles pessimistisch. Dus ik dacht eerder aan een weerwolf die mij zou komen bezoeken toen ik in de holst van de nacht mijn toevlucht zocht op een open plek in het bos in plaats van mijn gezworen aartsvijand.
Hij kwam volkomen onverwachts, ik had hem zelfs niet eerst kunnen ruiken voor hij zijn bestemming bereikt had.
‘Kijk eens aan. Is het niet de gravin van March die ik daar zie zitten? Helemaal alleen in het donkere bos en dan nog eens op dit wrede donkere uur? Het is me een waar genoegen u hier aan te treffen. Zo afgezonderd.’ hoorde ik een stem zeggen die op een wijze die verre van subtiel was het nadruk legde op de twee laatste woorden.
Ik stond op. ‘Goedenavond, heer.’ Mijn gezicht was van staal, maar mijn ogen waren van mijn ontastbare ziel, ik had het ongeluk ze niet kunnen verbergen voor iemand. En daarbij kon hij ook nog eens mijn gedachten lezen.
Mama...
Edward verstarde. ‘Goedenavond mylady. Zou u met mij mee willen delen wat u hier doet?’
Ik wil dood. ‘Ik wilde hier zijn, het is hier mooi, niet waar?’
Edward keek naar de uitgestreken landschap in de kleuren van de nacht, rijk versierd door het sprookjesachtige licht der sterren en de maan. ‘Inderdaad, mylady.’
Het is prachtig, zelfs in Engeland is dit niet te vinden. Alleen in Schotland.Hij grinnikte opeens. ‘Schotland en Engeland, eeuwige vijanden.’
‘Inderdaad. Het maakt me ziek. Ik had liever Schots willen zijn, maar mijn moeder verliet de man die haar het eerst ten huwelijk had gevraagd, hij was het hoofd van clan MacLachlan in Schotland, en ze keerde terug naar haar geboortehuis in March, naar de rest van de familie. Had ze dat niet gedaan was ik misschien toch half Schots geweest.’ vertelde ik.
‘Of je zou er helemaal niet zijn geweest.’
Ik schrok van zijn worden. Ze waren helder en waar zoals de nacht het was en ze lieten mij niet koud, ik werd er droevig van.
‘Het spijt me.’ zei Edward haastig. ‘Dat had ik niet moeten zeggen, mylady, het was onbeleefd en ondoordacht van me.’
Edward die spijt had van zijn angstaanjagende woorden jegens mij? Of Edward die spijt had van zijn gedrag tegenover mij? Wat was dit voor iets? Ik liet hem mijn gedachten niet analyseren en hield hem tegen toen hij er iets over wou zeggen: ‘Wilt u alsjeblieft ophouden met al dit onzin en zeggen wat u hier komt doen en wat precies uw bedoelingen zijn, mijnheer? Ik kan niet meer tegen leugens en verraad, en vooral schijnheiligheid en al dat onnozel gepraat dat nergens opslaat! Ik kan het gewoon niet meer verdragen en u hoeft er geen aandeel aan te hebben, ik smeek u!’ riep ik uit.
Hij wou nog iets zeggen, ik liet hem niet toe: ‘Of ik heb een ander idee! Vermoord mij maar meteen, hier, nu! U hebt er alle redenen toe, ik heb u bedreigd, ik heb uw dochter bedreigd, uw hele familie! Dus het wet laat u toe nu te doen wat u al zo graag wou doen sinds u hoorde van mijn wraakplan en ik ben een belachelijk makkelijke prooi! Hier zo, voor uw voeten, afschuwelijk makkelijk te grijpen! Doe het dan!’ Ik merkte dat ik gefrusteerd tegen hem schreeuwde en dat ik over mijn hele lijf beefde en mijn tranen zagen de kans mijn wangen te beroven en ze gleden erover met een aanzienlijke gemak, terwijl ik niet wist welke kant ik op moest. Weglopen of mezelf diep in het grond te begraven en nooit meer boven het aardoppervlak komen.
Ik ademde diep in-en-uit en probeerde mezelf tot kalmte te dwingen.
‘Ik wil je niet vermoorden. Mijn god! Je bent bijna evenoud als mijn dochter en ik dood geen kinderen. Wat voor wrede gedachten er ook in hun hoofd mogen omgaan, zal dat wel het laatste zijn wat ik ooit zou doen. Geloof me. En ik begrijp je, denk ik. Ik weet het niet. Ik denk niet dat er velen zijn die je zullen begrijpen, maar ik denk dat ik dat wel doe. Je bent gewoon wanhopig. Je wil je ouders terug, maar ik kan ze je niet teruggeven...’
‘Maar je kon ze wel van me afnemen.’
‘Ik wist niet eens dat jij bestond!’
‘Zo’n kans had je wel moeten inzien, niet waar?! Lees je geen gedachten? Ik dacht dat toch, je bent vanalles zo goed op de hoogte!’
‘Is het opeens geen ‘u’ meer, mylady?’ ontweek hij boos mijn vraag.
‘U zei dat u mij begrijpt en nog nooit heeft iemand dat gedaan. Dus ik dacht dat ik wel de toestemming had om wat informeler over te komen? Maar als dat u niet bevalt, dan doe ik het niet! Mij best!’ maakte ik hem wijs.
Hij zuchtte. ‘Dat zei ik, maar ik weet het niet zeker.’ Hij sprak de woorden kalm uit.
‘Ik snap het.’ Ik klemde mijn tanden op elkaar en keek hem aan terwijl ik me koortsachtig afvroeg wat voor emotie er nu in mijn ogen te lezen was. Volgens mij was het een te grote aantal, onleesbaar voor een persoon, maar Edward was niet zomaar een persoon...
Hij liep dichter naar me toe tot hij maar nog geen halve meter bij me vandaan stond. Ik keek naar mijn voeten. ‘Je bent gefrusteerd, ongelukkig, bang, je denkt te veel na, het huilen staat je nader dan het lachen, en het liefst wil je zich aan iemand vastklemmen of iemand omhelzen, omdat je niet weet hoe zoiets voelt en daardoor voel je jezelf nog meer onbegrijpelijk. Onleesbaar voor jezelf.’ Ik had geen adem meer over, ik wist niet wat te zeggen en hoe te handelen. Uiteindeijk zei ik gewoon niets en bleef naar mijn voeten staan kijken.
‘Nou? Klopt het?’ hij streek met zijn palm over mijn wang en dwong me hem aan te kijken.
‘Ehm... Ik wil inderdaad een knuffel.’ bekende ik door mijn tranen heen. Hij lachte zacht.
‘Maakt het dan uit van wie je die krijgt?’ vroeg hij.
‘Misschien, als die persoon niet afschuwelijk vies is, natuurlijk.’ zei ik zachtjes en meteen daarna vroeg ik me af waarom ik dat in hemelsnaam had gezegd.
‘Ik denk toch dat ik niet afschuwelijk vies ben, dus kan ik dan die persoon zijn?’ wilde Edward weten terwijl hij me strak in de ogen bleef kijken.
Ik schrok. ‘Alleen voor nu!’
‘Alleen voor nu.’ stemde hij in en trok me in zijn armen. Ik legde mijn handen om zijn schouders en bleef zo stijfjes staan. Maar toen sloeg hij zijn armen om mij heen en trok mijn hoofd tegen zijn schouder en ik werd me opeens scherp bewust van de warmte die door mijn lichaam gleed en ik klemde mezelf nog steviger om hem heen. Het was mijn allereerste omhelzing en het was zo aflossend, het maakte mij makkelijker om adem te halen en ik was God zo dankbaar voor de genegenheden die hij tussen personen had ontworpen.
Het was weliswaar mijn eerste knuffel, maar het was mijn eerste knuffel...
Van mijn aartsvijand.