Capite 11; My new weapon

Het beeld van de rots zat nog maar net in mijn hoofd of ik moest alweer vechten voor mijn leven. De zeemeerminnen kwamen dreigend met z’n allen op me af gezwommen. Het enige wat ik bij me had was de schicht waar ik vrijwel niets mee kon. Toch probeerde ik te slaan met de schicht ook al had dat geen zin. Toen ineens voelde ik een enorme pijn in mijn schouder. Ik keek naast me en een zeemeermin had me gebeten. Mijn ogen werden nog groter toen ik voor een tweede keer werd gebeten. Het bloed verspreidde zich gelijk om me heen en ik zag dat de bijtwonden erg diep waren. Mijn armen werden slap en mijn schicht viel uit mijn handen. Ik begon te zinken naar de bodem en had haast geen zuurstof meer. Ik lag op de bodem en wist zeker dat ik dood ging. Toen ineens werd alles boven het wateroppervlakte wit en was er een enorme donder te horen. Verschillende bliksemstralen vlogen het water in en vele zeemeerminnen werden geëlektrocuteerd. Ook ik kreeg een kleine schok. Deze schok verlamde mij niet maar gaf me juist de kracht om verder te gaan. Ik stond op en zwom zo snel mogelijk naar mijn voorwerp. Ik pakte het op en zwom ermee naar de rots. Toen ik het erin stak verlichte heel het water. Ik keek toe hoe mijn bliksemschicht ineens begon te krimpen en langzaam veranderde tot een handvat in de vorm van een bliksemschicht. Vanuit het handvat kwam een enorme blauwe punt en mijn schicht was ineens veranderd in een zwaard. Ik pakte het eruit en zwom er zo snel mogelijk mee naar boven.

Zo gauw ik boven was haalde ik meteen adem en klom zo snel mogelijk om de kant. Het witte licht was weg en ineens kwamen ze zeemeerminnen ook weer bij. Ze waren nu woester dan ooit. Maar deze keer was ik in het voordeel. Ik had nu een prachtig zwaard. Nu ik boven water was kon ik het beter bekijken. Zoals ik al had gezien was het handvat in de vorm van een bliksemschicht en daaruit kwam een kronkelende punt, die ook in de vorm van een bliksemschicht was. De zeemeerminnen kwamen weer dreigend op me af en sprongen zelfs uit het water om me aan te vallen. Zo gauw de eerste mij naderde stak ik haar recht ik haar hart. Ze viel morsdood op de grond neer. Ik begon nu te rennen en elke zeemeermin die me aanviel stak ik neer. Nu moest ik alleen nog maar de cirkel vinden. De cirkel! De cirkel was natuurlijk verdwenen. Toen ik weer bij het bos aankwam, rende ik daar zo snel mogelijk in. Nog één laatste blik op de zeemeerminnen die woest naar mij keken en toen rende ik het bos weer in.

Ik was al een tijdje aan het rennen maar ik had nog steeds geen teken van de cirkel gevonden. Mijn schouder en mijn pols deden nog steeds erg pijn van de bijtwonden. Terwijl ik rende vroeg ik me af wie mij had gered toen ik bijna verdronk. Met mijn gedachte daar nog bij, naderde ik een open plek. de open plek was prachtig versierd met verschillende bloemen en bomen. Het liep langzaam over in een weiland vol met bloemen. Toen ineens vielen mijn ogen op een zwart paard dat midden in het weiland stond. Zo gauw het mij zag stak het zijn hoofd op. Het was het meest prachtige paard dat ik ooit had gezien. Om zijn nek hing een touwtje met een briefje.

Beste Jonathan. Hier is jouw cadeau omdat het je gelukt is om je voorwerp te laten veranderen in een prachtig zwaard. Deze pegasus zal jou weer terug brengen naar de school en zal voor altijd bij je blijven. Zeus.

Toen ik het woord pegasus las, bekeek ik mijn paard nog een keer. Ineens zag ik op zijn rug twee enorme zwarte vleugels lopen. Ik vouwde de brief weer dubbel en stopte het in mijn zak. Ik aaide de pegasus en het hield gelijk zijn hoofd tegen me aan. Ik nam dat aan als een toestemming en klom op zijn rug. ‘Ik noem jou Miracle’ zei ik tegen mijn pegasus. Toen ik heb een klompje op zijn nek gaf begon hij te lopen. Het lopen werd rennen en ineens klapte zijn reusachtige vleugels uit en vlogen we. Het was een heerlijk gevoel om te vliegen. En met mijn nieuwe zwaard in mijn hand en met mijn verwondingen, vlogen we naar de school.