26. Ilma Aalst

Ilma Aalst


10-Juni-2009

Aangekomen op het kliniek moest ik praten en nog eens praten over wat ik gedaan had.
Het is hier echt een hel gewoon.
Toen alles klaar was mocht naar mij kamer toe.
Als een soort straf moest ik schrijven wat er gebeurt is en wat er in mij omgaat.
Maar wat hun niet weten is dat ik dat al heel lang doe.
But I told it never an they.
En ik vertel ze het ook echt niet. Ze hoeven niet alles te weten van mij.
Het was vijf uur zag ik en toen bedacht ik mij oja een half uur dom in je kamer zitten en je zitten te vervelen.
Ik loop maar naar de badkamer en loop er weer uit.
Als ik mij kamer wil inlopen zie ik Vita net de deur open doen.
Snel kijk ze om zich heen en ziet mij alleen staan.
Ze komt bij mij kamer staan.
‘’Er is nergens leiding denk ik ze zijn vast beneden dus we kunnen nu even kletsten en ik heb tijd bij mij’’
‘’Oke’’ zeg ik en we gaan op de grond zitten.

‘’Hoe gaat het nu met je’’ Vraag ik zacht.

‘’Het gaat wel. Ben een beetje moe en ik verveel mij hier zo erg’’

‘’Dat kan ik mij voorstellen ja. Waar ik vandaag nog zat voordat ik hier weer kwam was veel beter’’

‘’Ja, Heb ik gemerkt. Ik ben blij dat het nu met Jo en Katie beter gaat en ik had ze echt gemist en ik mis ze nu alweer’’

‘’Dat kan ik mij voorstellen ik mis Danney. Ik heb hem nog niet vergeven dat kan nog even duren maar ik mis hem en paar dagen geleden dat ik hem zag was hij de oude en hij besefte pas echt dat het niet goed was wat hij heeft gedaan’’

‘’Ilma, Dat weet ik maar je gaat hem echt wel zien hij moet nu even alles op een rijtje krijgen en jij ook’’

‘’Ja weet ik maar ik wil bij hem zijn en niet hier’’
Er volgt een lange stilte en stil staar ik vooruit. Samen met Jo en Katie en Vita had ik veel gekletst en hadden ze alle drie hun verhaal gedaan. En ik ook maar het was moeilijk voor ons om het
te vertellen maar 1 ding wist ik zeker Jo en Katie veel hebben meegemaakt en Vita ook en zij heeft bijna het zelfde meegemaakt
als Jo en Katie. En ik weet dat hun drieën elkaar begrijpen.
‘’Ilma, Waar zit je bij je gedachtes’’
‘’Bij jouw en Jo en Katie’’
Ze vroeg niet door want ze wist wat ik dacht.
Ook al is zij 1 jaar ouder dan mij we konden goed praten.
Mij gedachtes vlogen over naar mij ouders.
Thuis was ik zo vaak boos geweest en ik weet van mij zelf dat je dan niet bij mij in de buurt moest zijn.
‘’Ilma, Het is half 6 we moeten eten we kunnen gewoon naar beneden lopen’’
‘’Is het eten goor weer he?’’ Ze schenkt mij een glimlach en knikt en ik weet dat het eten vies is. Gauw fluister ik in haar oor
‘’Als we straks nog trek hebben ik heb nog eten in de tas zitten’’
Ze lacht en we lopen naar beneden.
Gelukkig dacht ik het is misschien wel te eten toen ik de patat zag.


Na het eten verveelde ik mij zo erg. Er was niks te beleven hierzo.
Verveeld zat ik op de bank en moe zakte ik in dromenland.

‘’Hey Ilma, Ik ben er weer’’
‘’Ben je vrij’’
‘’Ja zekers anders stond ik hier niet he!’’
Juichend val ik in de armen van Danney
We dansen en zingen en de dromen zijn uit we zijn weer bij elkaar.

Vermoeiend word ik uit mij droom gehaald.
‘’Ilma wakker worden’’
Ik kijk om mij heen en zie dat ik op de bank in slaap ben gevallen de klok geeft 8 uur aan.
‘’Ilma, Loop je mee’’
Met een zucht sta ik op en loop ik achter de begeleider aan die mij mentor is.
Ze kijkt mij zo aan en meteen krijg ik nog meer een hekel aan haar dan ik al deed.
Eenmaal in het kamertje die hier was begon ze te zeiken over van alles en nog wat.
Met een zucht val ik op mij bed en staar ik vooruit.
Na dik een soort van preek over dat ik iets moet vertellen aan haar.
Ik weigerde dat gewoon. Ik keek op het blaadje waarop staat dat ik moet verzinnen wat ik hier moet leren van mij zelf.
Waarom dacht ik bij mij zelf ik kan hier toch niks leren.
Huilend val ik in slaap.