``58``

‘waar gaan we heen?’ Vraag ik me verveelt. Sam zit achter het stuur en ik zit naast hem. Dean komt omhoog van de achterbank. ‘we zijn onderweg naar een iemand die ik een keer eerder heb geholpen met onze vader’ ik knik en kijk weer naar voor. Zins we weg zijn gegaan van de beurs voel ik een soort druk op mijn borst. Het maakt mijn hoofd onrustig. Ik gaap en leg mijn hoofd tegen het raam. Het koele glas verkoelt mijn wang. Mijn onrust verandert naar vermoeidheid. Mijn ogen vallen dicht en ik val in slaap.
Een hand maakt me wakker. Ik baat in het zweet als ik naar Sam en Dean kijk. ‘wat?’ Vraag ik geschrokken. Ik ga overeind zitten en duw me tegen het portier aan. Mijn knieën tot naar mijn kin opgetrokken. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en verberg mijn gezicht. Ik had weer een nachtmerrie. Anders dan anders, alles was zo levendig. Een traan verlaat mijn ogen. Het is dood stil geworden in de auto. Een warme hand wordt op mijn hoofd gelegd en een andere op mijn been. ‘het is al goed’ de zachte stem van Sam bereikt mijn oren. Ik wil er op reageren maar aan de andere kant, ik wil ze niet storen. Zij hebben ook al een verleden. Sterke armen trekken me over de bank. De warmte naast me vertelt dat ik tegen Dean aan zit. ‘vertel me wat je hebt gedroomd’ ik bijt hard op mijn tong. Waarom zou ik? Zo meteen gebruikt hij het tegen me. Ik probeer me los te trekken maar Dean is duidelijk sterker. ‘laat me los’ zeg ik zacht. Hij doet wat ik zeg. Sam draait zich naar me om. ‘laat me uit de auto’ hij zet de auto aan de kant en ik stap uit. Ik pak mijn tas uit de achterbak en begin te lopen. Dit was mijn toppunt geweest. Ik heb mijn belofte gehouden aan John. Nu kan ik ze niet verder beschermen, ik kan ze alleen maar naar de afgrond sleuren als ik bij ze blijf.

‘Alex blijf hier!’ Voetstappen bereiken me snel. ‘loop niet weg!’ Ik blijf stil staan. Nu pas merk ik dat het erg vochtig is. Mist? Het wordt steeds meer. Ik draai me nog even om voordat ik weer door loop. Dean rent naar me toe maar omdat het zo mistig is moet hij al snel weer terug naar de auto. ‘ze is weg. Ik kan het gewoon niet geloven’ mompelt hij. Sam start de auto en rijd een stukje verder. ‘waar droomde ze over dat zo erg is dat ze weg loopt?’ Dean haalt zijn schouders op. ‘ik zou willen dat ze het had verteld’ Sam stemt in.