(27)~

Het bleef een hele poos stil. Niet gewoon stil; het was een onaangename stilte. Het soort stilte dat ik zo veel mogelijk probeerde te mijden, ik wist niet hoe er mee om te gaan. Het soort stilte dat ik de laatste keer bij mijn "moeder" had meegemaakt, toen ik daar kwam. Zowel de eerste als de laatste keer. Georg zuchtte kort, maar ik had het gevoel dat ik alleen het recht had om te zuchten.
Ten slotte was ik het niet geweest die zichzelf nogal onredelijk gedroeg.
'Ik heb zo het gevoel dat je redelijk boos bent op me.' mompelde Georg plots. ik keek niet op, liet me weer achterover vallen zonder hem echt aan te kijken.
'Je meent het, waar haal je die geniale inzichten ineens vandaan?' vroeg ik ironisch, want ik was niet echt in de mood om veel te lachen met hem.
'Bewijs dat ik gelijk heb.' mompelde hij terwijl hij zich langs de muur naar beneden liet zakken zodat hij neerzat terwijl de bus reed. We waren ongeveer twee seconden weg en hij leek niet helemaal veilig te staan.
'Ik heb je niet tegengesproken.' merkte ik op. Ik dacht dat ik hem even zag glimlachen, maar ik kon het niet zeker zeggen, want ik keek hem amper aan. Alleen een klein beetje vanuit mijn ooghoeken. Ik wou het op zijn minst zien als hij viel.
'Sorry.' zei hij plots. Ik staarde naar het plafond boven me. Bill had een to-do lijstje boven zijn bed gehangen, en tourschema's die ze moesten volgen met de uren waar ze moesten zijn; soundcheck, kleedkamers, aankomst en vertrek, wanneer de concerten moesten beginnen en meer van die zaken.
Ik deed mijn best om Georg te negeren, daarom merkte ik hem pas op toen hij naast me op het bed zat. hij wreef een lok haar uit mijn gezicht, ik sloeg zijn hand weg. Ik voelde zijn blik op mijn gezicht branden, hij leek te wachten tot ik hem aankeek. Ik zuchtte.