041.

Ik trek een pijnlijk gezicht zodra ik wakker word, ik heb enorme hoofdpijn maar ik heb geen idee hoe ik daar aan kom. Langzaam open ik mijn ogen en ik zie dat ik in een bed lig. Deze keer schrik ik niet als ik merk dat er iemand achter me ligt. Het zal vast Harry wel weer zijn, sinds die ene avond dat ik een angstaanval kreeg heb ik al lang door dat hij me liever niet alleen laat. Eerlijk gezegd heb ik er ook niet meer zo heel veel moeite mee. Het lukt me toch niet om mijn masker op te houden in de buurt van de jongens en eigenlijk is het wel fijn om iemand in de buurt te hebben waar je tegen aan zou kunnen kruipen als het even niet meer gaat. Half slapend laat ik mijn ogen door zijn kamer glijden. Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht als ik zie dat hij de tekening die ik laatst van hem heb gemaakt in een lijstje heeft gedaan en het op zijn nachtkastje heeft gezet. Terwijl ik langzaam wakker word besef ik me welke dag het vandaag is en ik laat me snel weer achterover op het bed vallen. Ik trek mijn benen op en probeer te vechten tegen mijn tranen, vandaag zou Sjoerd jarig zijn. 22 zou hij zijn geworden. De vorige jaren had ik samen met Marissa, Jonas, Ruud, Matthijs en Tom in stilte naar een foto zitten staren. De jongens hadden herinneringen opgehaald, ze hebben die dag veel gelachen maar ook gehuild. Marissa had een taart gebakken en met z’n allen hadden we besloten dat we Sjoerd zijn verjaardag voor de rest van ons leven zouden blijven vieren maar ik had bij deze die belofte verbroken. Dit jaar ben ik er niet bij. Uit de brief van Marissa heb ik begrepen dat ze met z’n allen in mijn huis gaan zitten om de verjaardag te vieren. Ze komen gelukkig nog regelmatig bij elkaar en ze gebruiken mijn huis dan als verzamelplek.

Een hand veegt over mijn wang waardoor ik wakker schrik. “waarom huil je?” fluistert Harry zachtjes. Mijn hand beweegt langzaam naar mijn wang, als ik voel dat er een spoor van tranen over mijn wang loopt besef ik pas dat ik huil. Een trillerige zucht verlaat mijn mond en twijfelend kruip ik tegen Harry aan die me zonder moeite in zijn armen neemt. Gesnik vult de kamer en Harry blijft zachtjes met zijn hand over mijn rug wrijven. Zachtjes begint hij een liedje te zingen, een van de lievelingsliedjes van mijn moeder.

When the rain is blowing in your face,
And the whole world is on your case,
I could offer you a warm embrace
To make you feel my love.

When the evening shadows and the stars appear,
And there is no one there to dry your tears,
I could hold you for a million years
To make you feel my love.

Mijn moeder draaide dit liedje altijd in de auto, als het op de radio kwam ging de radio harder en ondanks dat ze als enige in de familie absoluut niet kon zingen hield dat haar niet tegen om dit liedje te blijven zingen. Met mijn ogen dicht en mijn gezicht tegen Harry zijn borst aan luister ik naar zijn stem.

I know you haven't made your mind up yet,
But I would never do you wrong.
I've known it from the moment that we met,
No doubt in my mind where you belong.

I'd go hungry; I'd go black and blue,
I'd go crawling down the avenue.
No, there's nothing that I wouldn't do
To make you feel my love.

Dit is de eerste keer dat ik een van de jongens echt hoor zingen. Zijn stem klinkt hees maar dat past eigenlijk perfect bij het liedje. Zijn zang in combinatie met de rust van het liedje en de tekst zorgt er voor dat ik kippenvel over mijn hele lichaam krijg. Hoe langer hij zingt, hoe rustiger ik word. De tranen blijven langs mijn wangen lopen maar ik voel me wel een stuk rustiger.

The storms are raging on the rolling sea
And on the highway of regret.
Though winds of change are blowing wild and free,
You ain't seen nothing like me yet.

I could make you happy, make your dreams come true.
Nothing that I wouldn't do.
Go to the ends of the Earth for you,
To make you feel my love
To make you feel my love

Zachtjes drukt hij een kus op mijn voorhoofd en hij veegt een paar tranen van mijn wangen af. Een paar minuten blijven we nog in bed liggen tot Harry zijn maag begint te knorren. “kom, we gaan wat eten” fluistert Harry terwijl hij uit bed stapt. Zachtjes schud ik mijn hoofd en ik kruip nog wat verder de dekens in. “Oké, dan til ik je wel uit het bed” mompelt hij en voordat ik het weet tilt hij me uit het bed en loopt met mij in zijn armen naar de keuken. Mijn benen heb ik om zijn heupen geslagen en mijn gezicht heb ik in zijn hals verstopt. Hij zet me neer op een stoel en begint met boterhammen smeren. Louis gaat zitten op de stoel tegenover me en kijkt me serieus aan, mijn ogen staren net langs zijn gezicht heen. Ik weet zeker dat mijn ogen rood en dik zijn van het huilen en ik weet ook dat ik zodra ik ook maar een van de jongens in hun ogen aan kijk weer zal beginnen met huilen.

“Wat wil je doen voordat we gaan lunchen?” vraagt Louis als hij merkt dat het niet gaat lukken om oogcontact te krijgen. “heb je nog tradities op deze dag?” fluistert hij er achter aan zodat niemand anders het kan horen. Dit trekt wel mijn aandacht en mijn ogen schieten meteen naar die van Louis. Mijn ogen staan boos en ik zie dat Louis er van schrikt “Martijn zei het gisteren aan de telefoon” zegt hij alsof er niks aan de hand is. Een zucht verlaat mijn mond en ik laat mijn voorhoofd weer kennis maken met het tafelblad.