'17

"Niall..", Zayn duwt me van hem af, "Waar ben je mee bezig?" vraagt hij verbaasd, terwijl hij toch ook terug zoende?
Zijn ogen dwalen van mijn blik naar iets achter ons. Ik voel hoe wenkbrauwen zakken naar een treurige compositie.
"Wat bedoel je?" pers ik tussen mijn lippen door, maar ik durf geen enkele blik naar achteren te werpen.
"Je wist toch dat hij je van school kwam halen? waarom moet het dan hier en nu?" sist hij tussen zijn tanden door, dit laat me dan eindelijk toch om draaien.
Ik zie zijn blik, in mijn hoofd zie ik hoe zijn ogen nu al vol tranen staan, want zo ken ik hem. Ik wil naar hem toe rennen en hem in mijn armen koesteren.
Ik wil door zijn haar aaien en zachtjes zoentjes op zijn slapen zetten. Ik wil hem duidelijk maken dat hij de enige voor me is, maar ik zit aan de grond genageld.
Hoe hard ik ook trek of duw, ik blijf voor Zayn staan. Beppe maakt geen aanstaltes om weg te gaan, noch om op me af te komen. Hij blijft gewoon alleen staan.
Harry doet hetzelfde, hij gaat niet naar mij, niet naar Beppe niet naar niemand.
Het lijkt alsof iemand de tijd heeft stilgezet zodat wij allemaal eens goed kunnen zien hoe we elkaar kwetsen. Hoe erg het allemaal wel niet geworden is.

Alsof een hogere kracht ons met de neus op de feiten wilt duwen.

Niall zoende een jongen die hij amper kent, gewoon omdat hij dat wou.
Harry is teleurgestelt in hem, Beppe wilt het het liefst uit zijn gedachten wissen. Zayn vecht tegen tranen, want dit was niet wat hij wou.

Hij is dan ook de eerste om in actie te komen, hij loop naar Beppe toe.
Hij fluistert iets tegen hem, maakt handbewegingen die van alles kunnen betekenen.
Ze betekenen vooral dat Zayn in de war is, in paniek.

Niet veel later is Zayn weg, weg van deze parking plaats en staat de tijd weer stil. Ik zet een voet vooruit, omdat hij achter Zayn aan wilt.

Ik laat mijn blik naar mijn trillende vingers dwalen, een perfect zilvere ring siert mijn ringvinger en ik weet dat ik hem niet meer lang mag dragen.
Beppe zou weg kunnen gaan, hij kan terug naar Italië gaan. Ik zou hem nooit meer zien en alles zou goed zijn.
Alles buiten mijn hart, want een goed hart.. dat krijg ik nooit meer.

Beppe's hart zou gebroken zijn, erger dan ooit en dat van mij misschien ook wel, want ik ben nooit gestopt met van hem te houden.
Ik loop op hem af en hij stort zich raar genoeg in mijn armen. "Ik hoorde je praten in je slaap." fluistert hij tegen mijn oor, wat er voor zorgt dat bij mij ook de eerste tranen vallen.