De magische roos

In een dorp, dat hier vroeg stond, leefde eens een bloemist.
Maar hij was niet zomaar een bloemist, nee.
De beste man had bij een wonder tientallen zeldzame rozen gekweekt.
Magische rozen.
Op de 111e dag van het jaar zou de bloemist een loting houden onder de dorplieden, jong en oud en de winnaar zou een roos krijgen aangezien ze op hun sterkst zijn als ze vrijwillig worden weggegeven.
Op de 110e dag van het jaar kon je de spanning in het dorp voelen.
Morgen zal er iemand een magische roos ontvangen.
De 111e dag was aangebroken en de dorpslieden verdrongen zich al bijna voor de bokaal om hun naam in te werpen.
Bij klokslag twaalf uur in de middag deed de bloemist de deksel op de pot.
,,welkom mijn dierbare mededorpelingen.”
Iedereen groette hem vriendelijk terug, de bloemist is altijd een barmhartig man onder de bevolking geweest en een goede vriend voor meerder mens.
,,zelf heb ik al het genot mogen ervaren van de roos, maar ik moet u ook waarschuwen, de roos verzoekt vier enkele wensen en in slechte handen kan die verkeerd uitpakken, dus wie de roos ook krijgt, ga er verstandig mee om en formuleer je wensen duidelijk.”
De mensen knikten, maar weinigen lette maar op de woorden van de bloemist omdat ze het vanzelfsprekend leken of omdat hun aandacht en gedachtes te veel bij de loting waren en niet bij de bloemist zelf.
De bloemist stak zijn hand in de pot en haalde het kaartje met de naam eruit.
Het bleek één van de drie bakkerszonen te zijn.
Onder luid gejoel werd de vijftienjarige jongen naar voren gehaald en kreeg hij de roos in handen.
Het was een mooie roos, helder rood waren zijn bladeren en er leek wel een schijnende gloed vanaf de komen.
,,nou jongen, wees voorzichtig met je wensen, want wat je wenst kan je niet terugdraaien naar hoe het eerst was, tenzij dat je tweede wens is natuurlijk.”
De jongen ging op weg naar huis en hield de roos stevig in zijn hand, bang dat hij hem kwijt zou raken.
Onderweg kwam hij altijd langs de waterput en normaal wierp hij er altijd een muntje in of haalde hij met een emmer water omhoog.
Maar nu zat er een oud vrouwtje op de rand van de put te huilen.
,,wat scheelt er vrouwe Margeret?”zei de bakkerszoon, goed van hart ging naast de snikkende oude vrouw zitten.
,,mijn zoon, mijn zoon ligt thuis doodziek in bed en de dokter zegt dat hij niet te redden is, maar ik wil hem niet kwijt.”
,,daar weet ik wel iets op.” En met ferme stappen liep de jongen naar het huis van de oude Margeret, ging naar binnen en bleef naast het bed van de doodzieke zoon staan.
,,ik wens dat je beter word.” Sprak de jongen uit en de roos begon nog feller te gloeien waarbij de gehele kamer verlicht werd.
Een minuut later zat de zoon van Margeret fit overeind.
Één wens gedaan en nog drie te gaan.
Met een opgewonden hart over wat hij zojuist had gedaan ging hij verder op weg naar huis.
Onderweg kwam hij een aantal lieden tegen die op en neer renden met volle emmers water en de bakkerszoon hield een man aan.
,,wat is er aan de hand?”
Waarop de man antwoordde. ,,het huis van de burgemeester is in brand gevlogen en wij zijn het aan het blussen.”
De bakkerszoon liep met de man mee en met zijn roos in zijn hand keek hij naar het hoog opvlammend vuur.
,,ik wens dat het gebouw stopt met branden.”
Weer volgde de rode felle gloed en zodra die weggetrokken was er geen vlammetje meer te bekennen bij het gebouw.
Totaal in zijn nopjes dat hij het huis gered had ging hij verder op weg naar huis.
Twee wensen gedaan, nog twee te gaan.
Met een zelfverzekerde tred liep de bakkerszoon verder.
Voor een winkel bleef hij stilstaan om te kijken naar alle dure dingen die ze daar verkochten.
Snel zocht hij in zijn zakken, maar hij had geen enkele cent meer.
,,ik wens dat ik een hele zak vol met goud had.”
De roos gloeide weer op en plop!
Vlak voor zijn neus stond een juten zak vol met goudstukken.
Fluitend hees hij de zak over zijn schouder en vervolgde zijn tocht naar huis.
Drie wensen gedaan, nog één te gaan.

Eenmaal thuisgekomen riep hij zijn ouders en broers uit de bakkerij.
,,kijk eens wat ik allemaal voor jullie heb.” Riep de jongste bakkerszoon.
Zijn familie bekeek de zaak. ,,jongen, maar heb je die vandaan?”
,,ik heb hem gewenst.” Zei de jongen.
,,dan is het gestolen, je kan niet zomaar dingen wensen die er niet zijn, ga het terugbrengen.”
Mokkend met de zak weer over zijn schouder ging de jongen weer naar buiten.
Hier zag hij een lijkkoets de straat uitrijden.
Hij hield een voorbijganger in de stoet aan. ,,wat is er gebeurd.”
De vrouw die hij had aangehouden snikte. ,,de zoon van onze lieve Margeret is zojuist overleden.”
,,maar ik heb gewenst dat hij beter werd.” De jongste bakkerszoon zwaaide met de roos maar de vrouw glimlachte droef. ,,de dood kan je niet misleiden.” Waarna ze weer verder liep in de stoet.

Bij de bank aangekomen legde de jongen de zak vol goudstukken op de drempel neer en klopte aan.
Binnen een paar minuten was hij de zak kwijt en had hij een waarschuwing om het niet weer te doen.
Met zijn handen in zijn zakken liep hij terug de straat door.
Hij hoorde mensen schreeuwen, af en aan lopen met verschillende spullen.
,,wat is er gebeurd?” vroeg de bakkerszoon.
,,het huis van de burgemeester is zojuist ingestort door de schade die het had opgelopen door de brand.”
Zo had de jongen drie van zijn vier wensen verprutst.
Bij thuiskomst ging hij mokkend aan de tafel zitten.
,,hoeveel wensen heb je nog over zoon?” zijn vader, moeder en broers kwamen bij hem aan tafel zitten.
,,één.”
,,laat mij hem dan doen, zoon.”
Maar de jongste bakkerszoon dacht er niet aan.
Zijn vader probeerde de roos van hem af te pakken en zijn broers mengden zich er ook al snel in, hebberig naar hun eigen wens.
,,laat me met rust! Nog even en ik wens dat ik nooit geboren was.”
Te laat had de jongen door wat hij had gezegd.
Een zin begonnen met ik wens moest de roos altijd inwilligen.
De roos gloeide, de jongste bakkerszoon schreeuwde en samen met de roos verdween hij om nooit geboren te zijn.