05. Jazz Mayden

Versuft deed ik mijn ogen en ik rekte me geeuwend uit.
Tazz lag spinnend op het einde van mijn bed en ik duwde hem met een vies gezicht van mijn dekens af.
‘Bah, viespeuk. Je weet dat je dat niet mag.’ Mompelde ik.
Toen ik eenmaal aangekleed was en wat gegeten had begon ik het kleine appartementje schoon te maken. Ik hield niet van rommel.
Ik wisselde mijn outfit naar mijn sportkleren en deed mijn hardloopschoenen aan.
De zon scheen waterig boven hartje London, en met een glimlachje begon ik te rennen.
Met mijn ipod aan en een constante ademhaling begaf ik me naar het park, waar ik elke ochtend even ging zitten om wat te drinken.
Ergens had ik wel door dat ik redelijk neurotisch begon te worden, met mijn vaste ritme in de dagelijkse dingen. Ik kon er niets aan doen. Ik wilde zo druk bezig zijn dat ik geen tijd meer had om achterom te kijken, naar de tijd dat ik nog bij mijn vader leefde.
Die hel was nu voorbij. Ik was het vagevuur gepasseerd, en nu moest ik wennen aan het leven zonder pijn.
Ik plofte neer op een bankje en merkte al snel dat ik gezelschap kreeg van een jongen van mijn leeftijd.
Hij hijgde en had zo te zien een sprintje getrokken.
Grijnzend keek hij me aan toen ik hem opnam en hij schudde zijn haren uit zijn ogen.
‘Beetje te enthousiast geweest. Ik dacht toch echt dat ik sneller kon zijn.’ Hijgde hij.
Ik trok mijn mondhoek omhoog en nam nog een slok water.
‘Sneller dan wie?’
‘Ik wilde jou inhalen. Maar jij bent echt snel. Dacht toch dat mijn conditie wat beter was.’ Zei hij.
Ik grinnikte en haalde mijn schouders op.
‘Elke dag veel sporten en je komt er vanzelf.’
Hij knikte en zijn ademhaling werd langzaam weer normaal.
‘Ik ben Liam, en jij?’ Vroeg hij vriendelijk.
‘Jazz, aangenaam.’ Zei ik.
Ik keek op mijn horloge en zuchtte gefrustreerd, ik was al vijf minuten langer pauze aan het houden dan normaal. Ik sprong op en gelijk deed Liam hetzelfde.
‘Waar ga je heen?’ Vroeg hij.
‘Ik ga verder rennen, ik wil mijn rondje afmaken.’ Zei ik lachend.
Na nog snel een afscheidsgroet gezegd te hebben begon ik weer te rennen, dit maal dubbel zo snel om mijn verloren tijd in te halen.
Neurotisch.

Teenmom - Niall Horan