O11

Ik schrik op uit mijn gedachtes als Louis naast me neerhurkt. "Lukt het, babe?" vraagt hij. Hij geeft me een koosnaampje. 'Babe'. Ik weet nog even niet goed wat ik hier bij moet denken en antwoord hem: "Nee, niet echt, niet echt goed opgelet bij mijn padvinders cursus." hij lacht even. "Het verbaast me nog dat je dat hebt gedaan."
"Waarom?" vraag ik hem
"Nouja, je lijkt me niet zo'n. Ja. Natuurliefhebber."
"Haha, ik geen natuurliefhebber? Vroeger kon je me elke dag in het bos vinden, hoor." lach ik. Ik begrijp hem wel. Ik ben erg veranderd. Het bos heeft plaats gemaakt voor de stad en mijn verstand over de natuur is totaal weggevaagd. Ja. Alles sinds Samantha erbij kwam. Louis neemt het hout van me over en voelt er even aan. "Geen wonder dat het niet lukte, dit hout is hartstikke vochtig. Sowieso zal het met hout wat minder snel lukken, denk ik." hij kijkt even naar het hout en lijkt dan iets te herinneren. Hij grijpt met zijn hand in zijn broekzak en haalt er een aansteker uit. Als reactie op mijn opgetrokken wenkbrauwen zegt hij: "Afgepakt van Zayn. Kan die zijn sigaretten niet aansteken." hij houdt de aansteker bij het vuur en al snel is het groot genoeg om de vis op te braden. Ik zit op de grond bij het vuur te kijken hoe Louis de vis klaarmaakt. We nemen beiden de helft en ondanks dat ik het verschrikkelijk vond hoe de vis om het leven was gekomen smaakt het heerlijk. "Complimenten aan de kok." zeg ik tegen Louis en hij lacht even. Gek eigenlijk, hoe we een paar uur geleden elkaars ogen er nog wel uit konden prikken. Ik merk dat ik aardig moe ben en geeuw even. "Ga maar slapen, ik let wel op." zegt Louis en ik laat me op de blaadjes zakken. Ik verlang naar mijn eigen bed, maar val even later toch in slaap. In mijn droom loop ik door het bos achter ons huis. Achter mijn ouders en Samantha, die nog een klein baby'tje is en alle aandacht krijgt van mijn ouders. Ik probeer ze in te halen, maar mijn benen komen niet sneller vooruit. Mijn gezin verdwijnt langzaam als een stipje aan de horizon. Plotseling hoor ik voetstappen achter me. Ze rennen. Als ik achterom kijk zie ik dat het Roger is. Hij kijkt naar me, nee, hij kijkt door me heen. Hij rent wel naar me toe en ik bereid me voor hem te knuffelen, maar hij gaat door me heen, naar mijn ouders. Ze zijn onbereikbaar. Dan hoor ik weer voetstappen achter me, het is mijn klas, voorop Katie, mijn beste vriendin. Ook zij rennen langs me en ze gaan allemaal in een kring om Samantha staan. Ik schrik plotseling wakker. Louis zit nog steeds bij het vuur. Hij ziet er moe uit. Is hij al die tijd wakker gebleven voor mij? Ik glimlach bij het idee. "Ga jij maar even slapen. Ik let nu wel op." hij schrikt van mijn stem, waarschijnlijk was hij druk in gedachten. Aan wie zou hij eigenlijk denken? Zijn band? Zijn familie? Heeft hij eigenlijk een vriendin? "Dankjewel, maar er gebeurt niet veel bijzonders hoor. Volgens mij zijn hier niet echt gevaarlijke dieren." zegt hij dan. Ik lach en kijk hoe Louis nu op de grond gaat liggen en zijn ogen sluit. Ik kan niet anders dan denken dat hij er schattig uitziet zo.