Part 6

Part 6
Het was al s'avonds laat en Liam en ik liepen nog steeds door de stad. "Liam waar zijn we nou?" zuchtte ik vermoeid. Ik was moe, koud en wilde naar huis. Liam haalde een hand door zijn haar. "Ik weet het ook niet Zoë," zei hij en keek omzich heen. We hadden al drie keer geprobeert de weg te vragen, maar niemand verstond ons. "Ik wil naar huis, waarom moet ik nou verdwalen," zuchtte ik en zakte tegen de muur omlaag. "Ja anders ik wel, de jongens zullen wel bezorgt zijn," zuchtte hij en kwam naast me zitten. Ik liet mijn handen in mijn gezicht vallen. Ik was nog maar één keer eerder verdwaald, en dat was met Zayn.

'"Zayn, weet jij waar we zijn?" "Uh, nee," grinnikte hij. "Zayn niet grappig ik wil naar huis!" zeurde ik. "Goed dan kleine, kom!" zei hij, hij pakte mijn hand en trok me een andere kant op.'

Uiteindelijk zijn we thuis gekomen, als ik niet bij hem was, was ik nooit thuis gekomen. Ik heb echt heel veel aan hem te danken. Ik mis hem zo veel. Het werd me te veel en er ging een traan over mijn wang. "Zoë? Huil je nou? He, we komen wel thuis!' trooste Liam me en legde zijn arm rond mijn schouder. "Nee, dat is het niet," snikte ik. "Wat dan?" vroeg hij. Zal ik het hem vertellen? Straks klonk het stom. "Ik mis mijn beste vriend," "Maar die zie je toch weer terug als je thuis bent?" "Nee, je snapt het niet, ik zie hem nooit meer, hij was mijn beste vriend, degene die alles van mij wist, mijn geheimen, gewoontes, gedachte, gevoelens, en hij verhuisde, en is me vergeten," "Heeft hij niet gebelt of gesmst?" Ik schudde mijn hoofd. "Wat een zak," mompelde hij. Ik schudde kort en snel mijn hoofd en stond op. "Zo komen we nooit thuis," zei ik en hielp Liam overeind. "Ja, je hebt gelijk," zei hij en we liepen verder.
Na een tijdje zagen we een auto staan met een bekend kenteken. We keken elkaar aan en rende erheen. Er stapte net een man uit, die er aardig uitzag. Hij zag ons aankomen en glimlachte. "Meneer, kunt u ons alstublieft helpen, we zijn verdwaald," hijgde ik. "Natuurlijk jongens! Stap in dan rij ik jullie naar huis," Liam en ik keken elkaar kort aan, ik vertrouwde de man, maar toch.. "Maak jullie geen zorgen, ik ga jullie niet ontvoeren ofzo hoor, kijk, ik heb ook kinderen van jullie leeftijd," raadde hij onze gedachtes en liet een foto zien van hij, zijn vrouw en een tweeling dochter. We glimlachte en stapte bij de man in.