Hoofdstuk 1.

“Kate? Kom je eten?” Roept haar moeder Elena vanuit de keuken. “Ja mam! Ik kom er zo aan, even mijn opdracht Nederlands afmaken en dan kom ik!” “Wel snel doen dan hè? Want anders word het eten koud en je vader en ik willen iets met je bespreken” Ojee”… Wat zal dat zijn, denkt Kate bij zichzelf. “Laat ik toch maar naar beneden gaan!” Als Kate de trap afloopt ziet ze de kat van haar moeder liggen, aargh, vervelende haarbal, lig niet voor mijn voeten, denkt Kate hardop. Haar moeder hoort het en zegt: “Kate hou nou eens op met dat schelden tegen Fenne”, “ze doet je niks”. “Jawel”! Roept Kate geïrriteerd, “ze licht altijd voor mijn voeten als ik de trap afloop”. “Dat doet ze niet expres Kate”, mengt haar vader, Milan, zich nu ook tussen het gesprek. “Kan me niet schelen, ik hou er gewoon niet van dat Fenne altijd op de trap licht als ik naar beneden loop”. “Maar vertel me nu toch maar wat jullie mij moesten vertellen” zegt Kate als ze haar stoel aanschuift, en tegenover haar vader aan de eettafel gaat zitten.” “nou”, begint Elena, “je weet dat ik heel graag een eigen opvangtehuis voor verwaarloosde dieren wil toch?” “Uhm, ja?” Zegt Kate, terwijl ze een hap broccoli naar binnen werkt. “Mama en ik gaan opzoek naar een leuk boerderijtje, we weten nog niet hoe, en ook nog niet wanneer, maar we zijn rustig aan het kijken, ik verdien nu genoeg geld dat we een leuk boerderijtje kunnen opkopen”, zegt haar vader. “Mam, pap menen jullie dit serieus?” “En al mijn vrienden dan? Moet ik die achterlaten? En school, en mijn bijbaantje in het café?” roept Kate gefrustreerd uit. “Kate, we houden heus wel rekening met jou, we proberen het zo dicht mogelijk in de buurt, zodat jij op je eigen school kan blijven, je gewoon uit kan gaan met je eigen vrienden, en je baantje gewoon nog kunt houden” is het antwoord van haar moeder. “En daarbij, zegt haar vader, zijn we nu alleen nog maar aan het zoeken, en is er nog helemaal niks zeker, je moeder wilt dit al zolang, en nu we genoeg geld hebben gespaard, gaan we er ook voor, we willen dit gewoon heel graag”. “oke”, zegt Kate. “dus ik hoef me nu nog geen zorgen te maken?” “Voorlopig niet, wij vinden het fijn als jij je diploma haalt op deze school waar je nu zit, anders moet je voor dat laatste jaar een nieuwe school zoeken”, zegt haar moeder.
“Mag ik naar boven?” Zegt Kate als ze haar Broccoli opgegeten heeft, en het gesprek afgesloten is. “Ja dat mag, wel huiswerk maken, en niet op msn zitten hé?” Is het antwoord van Elena. “Ja mam!” “ik hoef toch alleen nog maar Nederlands af te maken, en dan ben ik klaar voor vandaag”. “Zullen we daarna een spelletje samen doen?”Zegt Elena. “Mam! Jij denkt echt dat ik een eeuw geleden leef hé?” “In deze tijd speel je bijna geen spelletjes meer s’avonds, ik hoor mn vriendinnen al lachen!” “Haha” Kate heeft een spelletje gespeeld met haar moeder gisteravond” “Nee mam! Sorry”. “Nou, je moeder vind dat anders soms best nog wel leuk, om te scrabbelen met haar dochter!” “tegenwoordig zien we elkaar bijna nooit meer, jij gaat alleen maar uit”. Zegt Elena. “Ik ga huiswerk maken” zegt Kate, zonder nog iets tegen haar moeder te zeggen.
“Hey Kate!” Roept Wesley, haar vriend, als hij Kate het schoolplein op ziet lopen. “Leuk weekend gehad?” “Nee”, zegt Kate, als ze aan komt lopen, “totaal niet!” “Mn moeder denkt dat ik een spelletje met haar wou spelen, scrabble.” “Bah!” “Dat speel je toch niet meer, dat speelde je vroeger, en nu is nu.” “Nou nou, wat heeft mijn lieve vriendinnetje weer een leuk ochtendhumeur,” plaagt Wesley terwijl hij de hand van Kate vastpakt. “Ja,” antwoord Kate. “Lief dat ik zo’n vriendje heb die wat medelijden kan tonen!” “Haha”, lacht Wesley plagerig.
Als de bel gaat lopen ze hand in hand naar binnen. Zoals altijd op maandagochtend, blijven ze weer te lang buiten staan, zodat ze moeten racen naar hun kluis om op tijd in de les te zijn. Als ze binnen zijn zeggen ze elkaar gedag en gaan ze naar hun eigen les.
“Vandaag gaan we het hebben over sinus en cosinus,” zegt de wiskunde docent meneer van den Boom. “O nee”… denkt Kate, “daar ben ik al zo slecht in, hier word mijn humeur natuurlijk ook niet echt beter van”. Terwijl ze haar schrift pakt ziet ze haar vriendinnen binnenkomen, zoals altijd te laat. “Sorry meneer, we hoorden de bel niet!” Roepen de meiden tegelijk. “Ja ja, altijd hetzelfde liedje met jullie, pak jullie schriften, en je boek op bladzijde eenennegentig. Ik wil de rest van de les niks meer van jullie horen.” “Nee meneer van den Boom,” zeggen de vriendinnen in koor.
Als Laurie, een vriendin van Kate naast haar komt zitten, wilt ze gelijk gaan praten. “Nee Laurie! Mond dicht! Ik wou niks horen zei ik!” Roept meneer van den Boom. “Oké oké, slecht weekend gehad zeker?” Fluistert Laurie tegen Kate. Kate glimlacht een beetje en kijkt weer voor zich uit, ze kan haar aandacht niet bij de les houden, want wat als ze wel gaan verhuizen, en ze Laurie, en haar andere vriendinnen moet achterlaten? Dat gaat ze echt niet kunnen…
“Hallo?! Kate? Leef je nog?” “Je kijkt zo dromerig voor je uit…” Kate schrikt op uit haar gedachten, iedereen heeft zijn boeken al in de tas zitten, en heeft het lokaal verlaten, zelfs Laurie is weggegaan zonder iets te zeggen. “Ja meneer van den Boom, ik leef nog” geeft Laurie geïrriteerd antwoord. “Gelukkig, Snel je tas inpakken en naar je volgende les, probeer je aandacht wel een beetje bij de les te houden.” “Anders haal je het dit jaar niet…” “Ja meneer”, zegt Kate als ze haar boeken heeft gepakt en het lokaal uitloopt.
Als Kate de gang oploopt ziet ze dat haar vriendinnen op haar hebben gewacht, toch best lief, denkt Kate. “Kate, wat is er met jou aan de hand?” “Je bent zo afwezig, en dromerig”… “Is er iets wat we moeten weten?” vraagt Marlinde, één van de andere vriendinnen aan Kate. Kate mompelt zachtjes… “Nee”… “ik geloof het niet.” “Oke”, zegt Laurie. “Maar als er wat is, vertel je het ons wel dan?” “Want we willen ons geen zorgen maken oké?” “Jaja”antwoord Kate zachtjes.

Na school gaat Kate gelijk naar huis, kleed zich om, en gaat richting haar werk. Kate werkt nu bijna een jaar bij café ‘De zwaluw’ in Rotterdam.
“Ik ga naar mijn werk mam!” Roept Kate onderaan de trap naar boven. “Is goed Kate!” Roept Elena van boven. Sinds bekend is dat haar moeder haar droom in vervulling wilt laten gaan, zit ze alleen maar achter de computer leuke boerderijtjes te zoeken.
Als Kate haar fiets pakt om naar haar werk te gaan, ziet ze dat ze een lekke band heeft. Dit kan ik nou echt niet gebruiken, denkt Kate geërgerd als ze naar haar lekke band kijkt. Dan pak ik de fiets van mam wel, en zonder het te vragen fietst Kate naar haar werk.
Als ze bij haar werk aankomt ziet ze dat het rustig is, er zitten maar twee mensen aan de bar een biertje te drinken. Kees en Nico. Kees en Nico komen altijd rond een uurtje of vier en gaan half 11 s’avonds weer weg.
“Há die Kate!” Roept Nico als hij Kate aan ziet komen lopen. “Hoi Nico!” Roept Kate terwijl ze door de deur naar het kantoor loopt.
“Hoi Kate! Kom je ook gezellig werken vandaag?” “Ja, ik stond op het rooster toch?” Vraagt Kate aan haar Baas, Erwin. “Ja ik geloof het wel, en anders kunnen we jou wel gebruiken, jij bent hier altijd welkom!” Dit vind ik nou zo fijn, de mensen die hier werken zijn zo vriendelijk allemaal, ze helpen je altijd, en het is heel erg gezellig! Denkt Kate terwijl ze haar witte truitje met ‘Café de Zwaluw’ aantrekt, en haar schort om zich heen bindt.
Als Kate haar werkkleding aanheeft loopt ze de deur door naar de bar. Het is nog steeds niet echt druk, Alleen Nico en Kees zitten er, en een twee oude vrouwtjes zijn bij een tafeltje gaan zitten. Laat ik ze maar even helpen, denkt Kate terwijl ze zichzelf inlogt op het systeem, en een bloknoot pakt, om de bestelling op te nemen.
“Mevrouw, wilt u al iets bestellen?” Vraagt Kate met een vriendelijke stem aan de twee dames die aan het tafeltje zitten. “Nou meid, doe mij maar een chocomelk, en Ans, wat wil jij?” Doe mij ook maar een chocomelk, het is buiten zo koud! Van een chocomelk word je weer lekker warm!” Zegt de oude dame. “Het is inderdaad koud buiten,” antwoord Kate. : “Twee chocolade melk? Dat was het zo voor u mevrouw? Dan word het in totaal drie euro vijfennegentig en dan kom ik het zo bij u brengen.”
Om elf uur zijn de laatste klanten ook weg, en gaat Kate richting huis op de fiets van haar moeder. “Hoi mam! Ik ben weer thuis!” “Ssssst! Sist haar vader vanuit de woonkamer, je moeder licht al op bed.” “O hoi pap, sorry ik zal volgende keer wat rustiger aan doen.” “Ik ga nog even douchen en dan ga ik ook slapen, oké pap?” Is goed, antwoord Milan, maar wel snel dan, want ik wil ook nog eventjes, en het is al half twaalf, we moeten morgen weer vroeg op!’