I_Love_You_

Hij liep door de deur van mijn kamer.
“Ik hou van je..” fluisterde ik onder men adem.
Hij kwam terug:”zei je iets”
Ik schudde men hoofd en staarde naar de grond.

Jaspers POV:
Ze was prachtig in dit licht. Haar haar zijde zacht, haar lippen aanlokkelijk en haar ogen dwalend in de diepte van haar gedachten.
Ik ook van jou
Het was fout. Ik had haar wel gehoord maar ik wou dat ik dat niet had gedaan. Ik wist niets van haar buiten haar naam en het ritme van haar ademhaling en hart.
Haar gevoelens verwarde me. Eerst wou ze dat ik weg ging. En nu was ze droevig dat ik de deur uit was. ik had haar gevoelens kunnen veranderen maar het voelde fout als ik het bij haar deed. Ik kon buiten Bella voelen.
Ik stapte de deur uit en wandelde in de richting waar ik Bella kon onderscheiden.
“Carlisle zoekt je.” Fluisterde ze.
“Ja, ik had al zo iets verwacht” glimlachte ik naar haar.
Bella was verandert sinds bij de familie kwam... alles. Ze was mijn kleine zusje nu waar ik moest voor zorgen. Ik maakte me soms nog erger zorgen om haar dan Edward ooit gedaan had. Maar nu met Charlotte in de buurt had ik alles gefocust op haar en niet op Bella. Het was nog maar een dag.. maar het was een verdomd lange als je het mij vroeg.
Ik wou met de jeep terug keren maar Bella hield me tegen.
“Laten we rennen” grijnsde ze.
Ik wist waarom. Ik kon het lezen in haar ogen : als je hem laat staan kan je hem vanavond terug komen ophalen.
Ik zou haar moeten haten. Dankzij haar en Edward was ik Alice kwijt. Het kleine danseresje die ooit de hele wereld voor me had betekend, maar het was moeilijk om haar domme klunzigheid niet adoreren. Ik nam ze op men rug en begon te rennen.
“Ben je hier heen gewandeld?” vroeg ik.
“Nee, ik heb de Emmet genomen” ze zei het alsof het een voertuig was. Ik lachte.
Emmet is dus terug. Dat wou zeggen dat Rosalie er ook terug ging zijn.
Het zal weer gezellig worden met Edward/Bella en Rosalie in een kamer
Kill me
We waren er bijna, maar een paar 100 meter voor de oprit stopte ik. Ik wou met Bella kunnen praten zonder dat Edward alles in de gaten had wat ik dacht.
Ze gleed van men rug en ging op een steen zitten:”ik dacht al waar je bleef”
Ik glimlacht en schopte nonchalant tegen een steen.
“Weetje, ik ken Charlotte; goed zelf.” Begon ze.”Maar ik ken jou ook Jazz. Ik weet niet precies wat er in jou omgaat maar je kan haar ook niet verplichten van je te houden”
“Ze houd van me…” fluisterde ik
Ze staarde glimlachend naar men starende blik in de verte.
Moest ik niet zo verdomd dood zijn zou ik beginnen blozen zijn net zoals zij deed.
“Laten weg gaan” fluisterde ik. Ik voelde het protest in haar opkomen maar ze had geen tijd om te reageren. Ik trok ze over men rug en rende de naar het huis in de verte