008

Jessie

Ik liep de trap af en was heel nieuwsgierig. Welke jongen kon het zijn? Ik had wel wat vriendjes gehad maar ik had ze ook gedumpt dus nu ik was vrijgezel. Het was gewoon dat ze niet de ware waren. Ja, ik weet het. Mijn leven was geen sprookje, maar ik hoopte nog steeds op een prins op een witte paard. Maar ik kon er nog steeds in geloven toch? Dus het kon geen vriendje zijn, dat stond vast. Een gewone vriend kon het ook niet zijn, Evy en ik hadden niet echt jongens als vrienden.
Waar waren mijn ouders eigenlijk? Ik keek om me heen maar ze waren nergens te zien, ik had ook niks van hun gehoord sinds Evy was gekomen.
'Lily, waar zijn mam en pap?' vroeg ik zachtjes.
'Ze zijn weggegaan, ze zeiden tegen mij dat ik tegen jou moest zeggen dat ze een vergadering bij moesten wonen' zei Lily. Ze knikte tegen haarzelf. 'Ja dat zeiden ze.'
Ik legde mijn hand op haar schouders en gaf haar een treurige glimlach. Ze sloeg haar armen om me middel en mompelde: 'Het komt goed.'
Ik trok me los en woelde door haar haren. Ik haatte het als mijn ouders weer weg moesten, dan voelde ik me zo alleen. Ik vond het altijd lief als Evy langs kwam, dan leek dit huis niet zo groot en leeg.
De deur ging open en ik zag een de jongen in de schaduw. Ik kon zijn gezicht niet zien, maar Evy wel. Haar ogen werden groot en ze slikte.
'Uhm Jessie, zal ik beter gaan' zei Evy.
Ik keek haar verbaasd aan en glimlachte. 'Evy, ik ga zelf wel' zei ik. Ik legde een hand op haar schouder. Ze mompelde wat, maar ik kon het niet horen.
Wat was er nou met haar aan de hand? Waarom mocht ik die jongen niet zien? Malle Evy, er gebeurt heus niks.
Ik liep zelfverzekerd naar de deur en zette een grote glimlach op.
'Hal......' begon ik maar de woorden die ik eerst wilde zeggen verdwenen uit mijn mond. Mijn glimlach verdween net zo snel als het gekomen was. Het was die arrogante jongen die tegen me was opgebotst en die nog steeds geen sorry had gezegd!
Als blikken konden doden dan zou hij nu morsdood op de grond liggen.
'Hallo Jessie' zei hij met een scheve glimlach. Mijn hart begon sneller te slaan, hij was zo knap. Zijn ogen hadden pretlichtjes en hadden echt een felle kleur blauw, zijn haren zaten gespeeld warrig. Mentaal gaf ik een harde klap tegen mijn voorhoofd. Hij was misschien knap, maar hij was ook arrogant en gemeen. Maar hij was knap..... Deze keer sloeg ik echt tegen mijn voorhoofd.
'Gaat het?' vroeg hij quasi bezorgd. Ik wierp hem een woedende blik en haalde diep adem.
'Wacht, hoe ken je mijn naam?' vroeg ik, ik herinnerde dat ik mijn naam niet had gezegd toen.
Hij haalde wat uit zijn zak en liet het toen bungelen voor mijn ogen. Het waren MIJN sleutels. Mijn naam was als een sleutelhanger vast gemaakt aan mijn sleutelbos. Dus zo wist hij mijn naam.
'Je hebt ze gestolen' zei ik woedend, ik zette mijn handen in mijn zij en eiste op een uitleg.
Hij lachte en schudde zijn hoofd. 'Ik heb ze niet gestolen, je had ze laten vallen toen je tegen me was opgebotst. Je hebt nog steeds geen sorry gezegd.'
Ik snoof. 'Ik ga geen sorry zeggen tegen jou, jij moet sorry zeggen tegen mij.'
Hij schudde zijn hoofd, hij keek me aan met een boze blik die ik tegemoet kwam door een kille blik op te zetten. Ik rukte de sleutels uit zijn handen en glimlachte. 'Bedankt voor de sleutels en je kan nu weggaan' zei ik ijzig.
Evy kwam naar me toe en legde een hand op mijn schouder, ze keek me waarschuwend aan.
'Rustig Jessie' zei Evy. Ze knikte als begroeting naar hem. 'Hallo, hoe heet je?' vroeg Evy.
Ik zuchtte, Evy kon het met iedereen vinden.
'Ik heet Ayden' mompelde hij, hij deed zijn handen in zijn zakken en keek om zich heen. Hij leek opeens heel nerveus en beet op zijn lip.
Ik grijnsde, het was leuk om hem zo nerveus te zien. Maar waarom was hij nerveus, ik keek om me heen. Maar kon niemand zien die hem zo nerveus maakte.
'Ik moet gaan, dag Jessie en haar vriendin' zei Ayden. Hij knipoogde en pakte mijn hand. Hij gaf er een vluchtige kus op. Hij draaide zich om en liep weg. Hij had echt lef om me zomaar te kussen. Ik keek snel om me heen en vond een lege plantenbak. Ik pakte en gooide het met al mijn kracht op zijn hoofd. Hij draaide zich om en kon het nog net ontwijken. Je kon zijn lach vanaf hier horen. Ik knarsetandde en zocht snel naar nog een plantenbak.
'Jessie doe normaal' zei Evy en ze pakte haar bij haar schouders en trok haar het huis binnen.
'Ik krijg je wel Ayden' schreeuwde ik naar hem.
'Kom maar op' schreeuwde hij terug.
Evy duwde me het huis binnen en trok de deur achter me dicht.


Ayden liep met snelle passen naar buiten, een grijns verscheen op zijn lippen. Jessie was de leukste meisje die hij ooit had gezien en ook de felste. Ze was net een tijger die elk moment kon aanvallen. Ze mocht hem echt niet, maar dat zou veranderen. Jammer dat ze een mens was, was ze maar net als hij. Ayden fronste.
Een man kwam aansluipen, hij keek boos.
'Daar ben je eindelijk, ik hou niet van wachten' zei de man. Ayden keek nors en haalde zijn schouders op.
'En?' zei de man.
'Ik heb haar gezien' zei Ayden.
'En?' vroeg de man weer.
'Ze is precies zoals we dachten' zei Ayden en samen keken ze naar de huis waar beide meisjes in waren verdwenen.