|| O39
||Hogwarts
||Blaise||
Ik was wakker geworden door het rumoer op de gang en had de stem van Aurora herkend. Hoewel ze meer in paniek was dan ik ooit van haar had verwacht, was het haar onmiskenbaar geweest. Ergens begon er iets te knagen. Draco was gisteren nog naar haar kamer gegaan en toen hij een uur later nog niet terug was had ik aangenomen dat hij zich ook niet naar zijn eigen kamer zou begeven. Die wetenschap deed me nu snel een broek aanschieten en de achtervolging inzetten.
Al vanuit The common room hoorde ik haar praten. '...in slaap gevallen bij mij en ik heb niet nagedacht! Hij heeft de hele nacht naast me gelegen en mijn lichaamstemperatuur heeft hem onderkoeld gemaakt.' Luidde haar woorden. Er kwam een frons bij me op terwijl ik de trap op liep. Waar sloegen die woorden op? De stem die ik daarna hoorde was me totaal onbekend. 'Winter.' Het klonk zwaar, dreigend en gevaarlijk. Het kippenvel trok over mijn armen en ik verhoogde mijn tempo, nieuwsgierig naar wat er gebeurde. De deur stond open en ik liep bijna de hoek om toen het beeld wat ik zag me deed bevriezen van schrik. Het eerste wat ik zag was de flits van licht, weerkaatsend op metaal. Het voorwerp zonk diep weg in de hals van Aurora maar nog voordat dat beeld goed en wel was verwerkt door mijn hersens zag ik een tweede flits en was ze verdwenen.
Als tweede zag ik degene die het wapen had gehanteerd. Het was Nathan, ten minste hij had zich voorgedaan als Nathan. Deze jongeman was nu een volwassen vent. De triomf die eerst op zijn gezicht was verschenen verdween binnen een seconde en hij kreeg een woedend masker. Een gefrustreerde schreeuw verliet zijn mond en weerklonk tussen de muren van de kamer. Met een enkele vuistslag sloeg hij een van de pilaren die de gordijnen rond het hemelbed hoog hielden doormidden. Deze vielen op een stoffige bult neer, het hout wierp splinters door de kamer. 'Vervloekt ijskreng!' Vloekte hij, waarna hij een woedende blik op het bed wierp. Wat hij daar zag leek hem iets minder boos te maken en hij boog zich verder voorover. 'Jij zal mijn plannen in iedergeval niet meer kunnen dwarsbomen.' Die woorden verstond ik nog maar net, zo zacht praatte hij. Toen was er een derde flits en ook Nathan was weg.
Nog even stond ik als versteend toe te kijken, mijn hersenen hadden moeite om de gebeurtenissen in zich op te nemen. Mijn gedachten gingen pas weer naar Draco toen ik een hand onder de gordijnen weg zag steken. Een beangstigend vermoeden drong zich aan me op en ik spurtte naar het bed. Met moeite sleepte ik de zware gordijnen er vanaf en keek vervolgens naar degene die daar op lag. Mijn beste vriend leek op het eerste gezicht dood. Angst sloot zich om mijn hart en ik boog me over hem heen, op zoek naar een hartslag. Toen ik deze vond wist ik dat de tijd drong. Als hij niet snel hulp kreeg dan zou ik op zoek moeten naar een nieuwe beste vriend en dat wilde ik koste wat het kost voorkomen.
Al vanuit The common room hoorde ik haar praten. '...in slaap gevallen bij mij en ik heb niet nagedacht! Hij heeft de hele nacht naast me gelegen en mijn lichaamstemperatuur heeft hem onderkoeld gemaakt.' Luidde haar woorden. Er kwam een frons bij me op terwijl ik de trap op liep. Waar sloegen die woorden op? De stem die ik daarna hoorde was me totaal onbekend. 'Winter.' Het klonk zwaar, dreigend en gevaarlijk. Het kippenvel trok over mijn armen en ik verhoogde mijn tempo, nieuwsgierig naar wat er gebeurde. De deur stond open en ik liep bijna de hoek om toen het beeld wat ik zag me deed bevriezen van schrik. Het eerste wat ik zag was de flits van licht, weerkaatsend op metaal. Het voorwerp zonk diep weg in de hals van Aurora maar nog voordat dat beeld goed en wel was verwerkt door mijn hersens zag ik een tweede flits en was ze verdwenen.
Als tweede zag ik degene die het wapen had gehanteerd. Het was Nathan, ten minste hij had zich voorgedaan als Nathan. Deze jongeman was nu een volwassen vent. De triomf die eerst op zijn gezicht was verschenen verdween binnen een seconde en hij kreeg een woedend masker. Een gefrustreerde schreeuw verliet zijn mond en weerklonk tussen de muren van de kamer. Met een enkele vuistslag sloeg hij een van de pilaren die de gordijnen rond het hemelbed hoog hielden doormidden. Deze vielen op een stoffige bult neer, het hout wierp splinters door de kamer. 'Vervloekt ijskreng!' Vloekte hij, waarna hij een woedende blik op het bed wierp. Wat hij daar zag leek hem iets minder boos te maken en hij boog zich verder voorover. 'Jij zal mijn plannen in iedergeval niet meer kunnen dwarsbomen.' Die woorden verstond ik nog maar net, zo zacht praatte hij. Toen was er een derde flits en ook Nathan was weg.
Nog even stond ik als versteend toe te kijken, mijn hersenen hadden moeite om de gebeurtenissen in zich op te nemen. Mijn gedachten gingen pas weer naar Draco toen ik een hand onder de gordijnen weg zag steken. Een beangstigend vermoeden drong zich aan me op en ik spurtte naar het bed. Met moeite sleepte ik de zware gordijnen er vanaf en keek vervolgens naar degene die daar op lag. Mijn beste vriend leek op het eerste gezicht dood. Angst sloot zich om mijn hart en ik boog me over hem heen, op zoek naar een hartslag. Toen ik deze vond wist ik dat de tijd drong. Als hij niet snel hulp kreeg dan zou ik op zoek moeten naar een nieuwe beste vriend en dat wilde ik koste wat het kost voorkomen.
Reageer (13)
Heel mooi geschreven! snel verder please <3
1 decennium geledenSpannend! Verder
1 decennium geledenohmyyy, snel verder! Ik wil weten waar ze heen is
1 decennium geleden